Önce itiraf. Fenerbahçe basketbol takımına sempatim var; en çok da kenardaki Sinirli Şirin’e. Çünkü Avrupa’nın en iyisi o ve Obradovic’in olduğu her yerde favori onun takımı olur!
Oysa Litvanya basketbolundan korkarım ben. Sabonis’le, Marciulionis’le büyüdüm. Kurtinaitis’i de ayrı severim. Siyasete atılıp spor bakanı olduktan sonra bile lüp lüp üçlük atardı. Sonra ‘Şaras’ geldi, yani Sarunas Jasikevicius. Hani şu rakip yeşillilerin koçu. Geçmişin belki de en iyi oyun kurucusu, geleceğin belki de en iyi koçu... Ama şimdinin değil.
Sadece Litvanyalılardan değil böyle maçlardan da korkarım. Düşünün, dünyada basketbolu sevenlerin büyük çoğunluğu rakibinizi tutuyor. Çünkü onlar sezonun en harika sürprizi. Müthiş bir koçları, makul paralarla kurulmuş sımsıkı bir takımları var.
Ama korkumu yenmeye yetecek şeyler var. Çünkü kenarda ‘Obrakadabra’, sahada Datome öyle bir duruş gösteriyor ki, öyle bir ayarlıyorlar ve öyle bir sihir çıkarıyorlar ki, insana güven veriyor. Bütün sezon bu maçı bekleyen aslan yürekli Boby’ye ne demeli. Ama en çok da rakibi top kaybı krizine sokan savunmaya şapka çıkarmalı.
Ama rakibe de saygı duymalı. Ne dağılmaz bir rakip vardı karşıda! Yapışkandılar. Asla yılmadılar. Maçın sonuna dek süren heyecanın garantisi onların bu zamk direnciydi. Ama bir yere kadar. Tartıda ağır bastı Fenerbahçe. Tabii eser sahibinin Obradovic’in sayesinde.
Onu pek çok açıdan övebiliriz. Ama sanırım asıl başardığı en büyük şey şu: Şu oyunu bildiğini zanneden herkesten daha iyi biliyor ve bunu herkes kabul ediyor ve biliyor. Onun lafının üzerine laf söylenmiyor. Türkiye’de bile...