Şikâyet edecek çok şey var aslında; can sıkıcı olan da... Söz konusu futbolsa, evet bardağın yarısından çok daha fazlası boş. Kartlar, küfürler, sahaya yağanlar, yanlış kararlar, feci işler gırla! Ama derbi de derbi be arkadaş! O ne tansiyondu yahu! Tamam şikâyetçi olalım ama şunları da kabul ederek yazalım:
Bir; bu sezon ligde her anlamıyla bir hareketlenme var. Oyun kalitesi de daha iyi, tribün doluluk oranları da. Çok şikâyet edilen yabancı sınırsızlığının bir sonucu ve cazibesi bu. Tüm didişmesine, küfre-kıyamete rağmen acayip bir 90 dakikaydı. Oyun da daha iyi oynanıyor artık. Düşünün; daha ilk yarıda 8 korner, 12 şut vardı. İki takım isabetli pasta maçın büyük bölümünde yüzde 80’leri zorladı. Ve sahada pas isabeti yüzde 90’lar civarı olan bir dolu oyuncu vardı.
İki; evet, derbi diye bir şey var. Ve kabul etmek zorundayız, bunun son yıllardaki piri de Fenerbahçe. Ne yapıp ediyor, ya kazanıyor, ya kaybetmiyor. Bununla kalsa iyi! Sezon başından oynadığı ne varsa hepsini unutup başka bir şey oynuyor. Dersini hep iyi çalışıyor. Daha çok motive oluyor. Seyircisinin şedit baskısını da arkasına alınca bir şekilde çözüyor oyunu.
Üç; biz “taktik-maktik yok, bam bam bam”a bayılıyoruz ama bu oyun zekâ ve strateji oyunu. Dün bunu iyi kurgulayan Aykut Kocaman’dı, orta sahada ve kanatlarda üçlü, bazen dörtlü baskıyla rakibini bozdu; hatlarını çok iyi koordine etti. Beşiktaş’ın ezbere bildiği yolları iyi kapattı. Bekleri değil orta sahacılarıyla hızlı çıktı ve iyi top taşıdılar. Ekici neden çıktı pek anlamadık ama dengesiz ikinci yarıda bile akılcı bir dağılımları vardı. Sonunu stresle getirdiler evet. Ama ligin en olgun takımına karşı 65 dakikada sıfır, 80 dakikada tek isabetli şut imkânı verdiler.
Dört; bu statta çok efsunlu maç izledim ben. Zor günlere ‘derman’ olan ne derbiler vardı. Fakat bu onlardan değildi. Golden sonra gene “Life is life” şarkısı çaldı ya. Gerçekten hayat verdi bu galibiyet Sarı-Lacivertliler’e. Ama bunu şansla değil, akılla da sağladılar. Daha iyi taraf onlardı.