Epeyce uzun yıllar önce, medya ile ilgili bir panelde “vatanseverlik” kavramından da söz etmiştim.

Benden sonra söz alan genç meslektaşım beni de şöyle yanıtlamıştı:

- Orhan Abi. O kavram artık çok gerilerde kaldı.

Çözüm (?) pazarlıkları sürecine koşut düşen anayasa pazarlıklarının geldiği noktada televizyon ekranlarından çoklukla yansıyan lafları duyunca genç meslektaşımın görüşü yönünde bir hayli yol aldığımız sonucuna ulaşıyorum.

Türk ya da Türkiye’den söz etmek (büyük ölçüde hafifleterek yazayım) ayıp etmekle eşdeğer sayılmaya başlandı.

Üstelik; adı sanı, konumu ve savundukları görüşleri belli olan 300 yurttaşın ortak açıklaması kamuoyuna yansıdıktan sonra...

***

Türkiye, Avrupa Birliği’ne girmek istiyor ya Adalet Bakanlığı Yayın İşleri Dairesi Başkanlığı da 2011 yılı mayısında “Avrupa Birliği Üyesi Bazı Ülkelerin Anayasaları” adlı 583 sayfalık bir kitap yayımlamış.

İspanya’nın siyasal ve toplumsal yapısını yinelemeye gerek yok. Ama vatandaşlıkla ilgili maddede sorunlar var:

“İspanyol kökenli hiçbir kimse vatandaşlıktan çıkarılamaz/İspanyollar on sekiz yaşında rüştünü ispat eder.”

Anayasayı resmi gazetede yayınlatan Kral Juan Carlos ayrıca emirnamesinde şu bölümü de eklemiş:

“Bireyler olsun, makamlar olsun tüm İspanyolların bu anayasaya bağlı kalmasını buyurur ve devletin temel kanunu olarak saygı duyulmasını güvence altına alırız.”

İtalya Anayasası’nda da cumhuriyetin görevi şöyle belirleniyor:

“Doğal güzellikleri, milletin tarihi ve sanat mirasını himaye eder.”

Alman Anayasası “Alman milletinden”, Avusturya’da da “Avusturya Cumhuriyeti için milletin bir olduğundan” söz eden bölümler var.

Lafı uzatmaya gerek yok. Türkiye’nin katılma hayalleri kurduğu Avrupa Birliği’nin önde gelen devletlerinin türlü çeşitli yurttaşları anayasalarından utanmazken bizim yurttaşların kimilerinin içine yuvarlandıkları travmayı anlamak gerçekten zorlaşıyor.

İfade özgürlüğünün, düşünceyi değil de hakareti koruduğuna olan yanlış inanç gitgide yaygınlaşıyor gibi.

Kişisel çıkarların öne çıkarılması görüşünün gündeme geldiği 1980’lerin ortalarından bu yana, Türkiye’nin en başarılı olduğu konu da bu olsa gerek.

***

Karşılıklı açıklamalardan daha “ortada fol yok, yumurta yok” aşamasında olunduğu anlaşılıyor.

Ama toplum mühendisi uzmanlar mutlu sonun çok yakın olduğu görüşünü pompalamayı sürdürüyorlar.

Mühendislik kavramının akla ilk getirdiği de sayılar oluyor. “4+4+4” çuvalladı, ama şimdi sıra 7x7’yi denemeye geldi.

Türkiye’nin 7 bölgesinden 7’şer Âkıl/Âkil/Akıllı adam/insan, halkı çözüme yandaş olmaları için aydınlatacaklarmış!

Seçileceklerin tanımı için kullanılan sözcükler üzerinde bile anlaşma yok. “Âkil” denirse “obur, pisboğaz” denilmiş oluyormuş...

Göreve getirilişleri gibi görevleri de ilginç hükümetin görüşüne yandaş sağlayacakların.

Tipik bir Türkiye gerçeği ve çelişkisiyle karşı karşıyayız.

Hükümetin görüşünü savunursanız âkil adam, karşı çıkarsanız terörist oluyorsunuz.

Bu görevi kabul edeceklerin akıllı olduklarının irdelenmesi gerektiğini düşünüyorum.

Gelin sözcüklerin anlamlarını da yozlaştırmayalım ve onlara “Kırkdokuzlar” diyelim...

Siyasal tarihimiz sayıyla başlayan adlandırmalarla doludur zaten...