Van’dan, başka davaları için İstanbul’a getirilmek istenilen beş hükümlünün cezaevi aracında çıkan bir arıza sonunda yanarak ölmeleri olayı, sadece küçük sorumlular hakkında soruşturma açılarak kapatılabilir mi?

İnsan hayatının kimi eşya ya da hayvanlardan daha önemsiz olarak değerlendirildiği ülkemizde bu sorunun yanıtı “Ne yazık ki evet” olarak verilebilir. O zaman da ya birkaç gardiyan veya jandarma eri ya da bilemediniz bir cezaevi yöneticisi hakkında kovuşturma yaparak dosyanın kapatılması olasıdır.

Oysa bugünün Türkiye’si, kentleri arasında sürekli havayolu taşımacılığı yapılan bir ülke düzeyine geldiği için, tutuklu ya da hükümlü de olsalar insanlarının uzak mesafeler arasında eski taşıtlarla nakledilmesini anlamak güçtür. Başka bir anlamda o kişiler için işkence olarak da algılanacak bir yolculuktur.

Bu nedenle, söz konusu feci kazanın sorumluları hakkında açılacak bir soruşturmada sorgu sandalyesine oturtulacak olanlar aşağıdan yukarıya doğru sıralarsak, Ceza ve Tutukevleri Genel Müdürlüğü ile Adalet Bakanlığı olacaktır.

Oysa Sayın Adalet Bakanı, olayı öğrenir öğrenmez gittiği Van’da yaptığı açıklamada, olayın sorumlularını kendi makamının yakınlarında değil; Van’daki cezaevinin duvarları arasında arayarak hedef saptırmıştır.

Olayı basite indirirken sorunu Van, Kayseri ya da ülkenin herhangi bir yerinde değil, yöneticilerimizin kafalarında aramalıyız:

“İnsanımıza değer veren bir toplum muyuz” sorusunu Cumhurbaşkanı’ndan başlayarak herkesin kendine sorması, o arayışın cevabını ortaya çıkarabilir.

Cezaevlerinin büyük bir bölümünün hâlâ insanların yaşamasına elverişli olmadığını görebiliriz. Dahası, şüpheli ya da hükümlüleri birbirlerinden ayırarak, tutukluluk sürelerinin ucu açık oluşunu TBMM Başkanı’ndan başlayarak öteki sorumlularına kadar bir dizi eski yeni politikacının, parlamenterin, dahası bakanların dert yanma araçları olarak istismar etmelerinden soyutlayabiliriz. O tür dert yanlışları “Arkadaşlar siz sadece toplumun gazını almakla yetinmek istiyorsunuz. Oysa göreviniz bunlar değil mi?” diye sorguya çekebiliriz.

Bu kadarcık zahmeti kendisine reva görmeyen bir toplum olarak yetinmek istersek…

O zaman hiç kimseye söyleyecek sözümüz kalmaz. Daha başka yangınlar sonunda başka insanlarımız da yanarak can vermeye devam ederler.