Prof. Dr. Orhan Öztürk’ü yitirmiş olmamız önce ülkemiz, ayrıca tıp ve psikiyatri dünyası için büyük bir yitik, doldurulması zor bir boşluktur. Sıradan bir sağlık uzmanı olmadığı biliniyordu. Ben de yakın bir dostumu, uzun yıllardan ahbabımı bir anda yitirdim. Onu 1950’lerin sonuna doğru ABD’de görmüş ve tanımıştım. İkimiz de Türkiye’ye döndüğümüzde ilişkimiz sürdü ve gelişti. Ondan kişilik sağlığında öğrendiklerim de oldu. Aylarca yan yana yakın parkta her gün yan yana yürüyüşlerimiz de sıkça telefon konuşmalarımız da basılan kitaplarımızı elden alıp okumamız da. İlginçliği ve yakınlığı bir yana, ciddi bilim insanı, öğretici yanı ağır basan bir bilgindi. Birçoğunu tanıdığı yurtdışındaki aynı meslekten kişiler, kendi alanlarının ünlüleriydi. Bu bağlantılarla ben de o yabancıların yayınlarını sağlayıp okuma fırsatını buldum. Orhan Bey’in “Özel Benlik, Kul Benlik” adlı yayınını başta olmak üzere yurttaşlarımız, aydınlarımız okumalıdır. Kişiyi biat toplumunun bir kurbanı olmaktan kurtarır. Ruhsal bozukluklara eğilen kitabı da araştırma meraklılarının raflarından eksik olmamalıdır. 

Orhan arkadaşın yaşamında da acısı oldu. Hayat yoldaşını erken yitirdiğinin hemen ertesi günü değerli eşimle hemen evine gitmiştik. Bağrının yandığına kuşku yoktu. Ama acılara sağlam yürekle katlanma yeteneği, giderek azmi vardı. Kendi derdinin onu perişan etmediği görünümünü vermeye özen gösterirdi. Yerli ve yabancı yayınları izlediğinden, benim de tıp-ruhbilim demeden, işitip aldıklarım olurdu. Kendi kitaplarım basılır basılmaz bir örneğini ona hemen ulaştırırdım. “Amerikan Edebiyatında Muhalif Yazarlar” başlıklı sonuncu kitabımı ona söyleyip yolladığımda, eline varır varmaz hemen okumuştu. Okuduklarını oğlu (SBF’den eski öğrencim) Celal’e verirdi. O da kızı da böyle bir babanın çocukları olma ayrıcalığını yaşamış oldular. Uzun varlığı gene bir doğa armağanıdır ama gidenin acısını yok etmiyor. Tanışıklığımıza bir fırsat yorumuyla bakıyorum.

PROF. DR. TÜRKKAYA ATAÖV