20 Temmuz 1974, Kıbrıs Barış Harekâtı, Atina “Albaylar Cuntası”nın ABD ile birlikte düzenlediği, Kıbrıs Türklerini (ve Türkiye’yi) adadan silmek ve üçüncü dünyacı Makaryos’u devirmek için başlattığı darbeyi engelleyen bir operasyon.
Sonuç mu: Kıbrıs Türkleri kurtuluyor ve Türkiye Cumhuriyeti’nin fiili güvencesi altına sokuluyor: Yunanistan’da darbeci Albaylar Cuntası düşüyor, demokrasiye geçiliyor: ve ayrıca ABD ve İngiltere’nin (B) planı da işliyor, Makaryos artık ABD’ye kafa tutan değil, ona “muhtaç” hale geliyor.
Türkiye ise bayram yapıyor: “ulusalcı Ecevit” ile “Milli Görüşçü Erbakan” arkalarına Anadolu’yu ve mazlum halkları almış liderler olarak öne çıkıyorlar.
Bu “çok boyutlu” gelişmeleri hem “Yolumun Kesiştiği Ünlüler” hem de “Denktaş’ın Öbür Yüzü” kitabımda ayrıntılı olarak yazdım. Denktaş’la 1975’ten vefatına kadar olan kesintisiz beraberliğimizde (ve dostluğumuzda) bütün boyutları ile ondan dinledim.
Bugün Kıbrıs Adası’nı ve KKTC’yi daha farklı boyutları ile tartışıyoruz: Türkiye’nin Doğu Akdeniz’deki stratejik enerji rezervi çıkarları, ulaşım yolları ve ayrıca hava ulaşımını denetim boyutları ile değerlendiriyoruz.
Bu değerlendirmede, özellikle AKP iktidarı döneminde yapılan hatalar öne çıkıyor:
2003’teki AKP başbakanı Erdoğan, “Bu iş Denktaş’la olmaz, kırk yıllık Kıbrıs politikamız değişecek” beyanında bulunduğunda yeni sinyaller verilmişti. 2003’te 20 Temmuz kutlamaları Dome Hotel’de yapılırken hükümeti temsilen gelen bakan Abdüllatif Şener ile yemekteki sohbetimizde, Başbakan’ın bu beyanını hatırlatıp şöyle demiştim: “Galiba gelecek yıllarda Türk yıldızları (jetler), bugün sıfır sınır hattında Lefkoşe-Magosa arasında artık uçmayacaklar.” Şener bana, “Hocam siz de fazla karamsarsınız” demişti.
Ama ben haklı çıktım: 2004 yılında AKP iktidarı AB ile görüşmeler süreci belgesini imzalarken “aynı zamanda Kıbrıs Rum Yönetimi, Kıbrıs Cumhuriyeti olarak AB’ye tam üye oluyor” ve garantör ülke olan Türkiye itiraz etmiyor, bunu kabulleniyordu.
Halbuki “büyük başarı” diye kutlamalarla imzalanan “görüşme süreci belgeleri” incelendiğinde, bunların, “Türkiye’yi alma koşulları değil, aksine almamak için belirlenen kurallar topluluğu olduğu görülür”.
Konunun bu boyutunu çok iyi bilen içimizdeki “Batıcılar” aptallık oyununu çok güzel oynamışlardır. Hep yazdığım gibi, Avrupalı değil “Avrupacı ve himayeci” kafada olanlar ile siyasal İslamcılar birbirlerinin yolunu açmışlardır.
Bugün Avrupa ile “kavga eder görünen ve bu sayede içeride kutuplaşmayı yerleştirerek çıkar sağlayanlar aslında”, 2004’te AB ülkelerine sağlanan olanaklardan yararlanıyorlar.

Ve sıcak konu…
2004’te Rumların Kıbrıs Cumhuriyeti olarak AB’ye üye olmasına “evet” diyen Ankara, bugün Doğu Akdeniz’de Rumların tüm AB’yi arkasına almasına imkân vermiştir. Hem de 2004 görüşme süreci koşullarının AB ülkelerine sağladığı, “tek yanlı Türkiye’yi dışlama” imtiyazları ile birlikte. Bilmeyenler lütfen 2004 belgesini açıp okusunlar, hikâye anlatmasınla...
ABD (ve Trump) hem Doğu Akdeniz hem de Kıbrıs ve Suriye sorununda İngiltere, Fransa ve Almanya’yı yanına aldı.
Körfez’den Atlantik’e kadar hepsi de Türkiye’nin karşısındalar. Bunlara Rusya’yı da son kararları ile eklememiz gerekir. Ayrıca Ankara’nın, Kiev Ortodoks Patrikhanesi’nin Fener’e bağlanması sırasında yaptığı büyük yanlış da eklenince, durum daha da vahim hale geldi! Rum Ortodoksları da Kiev gibi Fener’e yarın bağlanırsa sürpriz olmaz!
Bugün Kıbrıs, Akdeniz ve Ege’den “koparılmış” bir Türkiye “Ortadoğu bataklığının” bir parçası durumuna sokulmak isteniyor. Lozan’ı Sevr’e taşımak isteyenlerin hedefleri budur, artık görmenin zamanı gelmedi mi?

PROF. DR. EROL MANİSALI