“Ne zaman bir siyasi söylev duysam,

bir insan sesi olmadığını

korkuyla hissederim! Hep aynı

sözcükler, hep aynı yalanlar...”

Albert Camus

“Hep aynı sözcükler, hep aynı yalanlar!”

Size ne diyor bu satırlar, şaşırtıyor mu, kızdırıyor mu, üzüyor mu?

Siyasi söylevler için Orhan Veli ne demişti: “Kimimiz öldük, kimimiz nutuk söyledik...”

Alışmışım ilk gençlik günlerinden beri, radyoda ya da TV’lerde bir siyaset adamının konuşmasını dinlerken, hemen düğmeye basar, sustururum. Kapatmak değil, susturmak!..

Önce bir düşünürüm o siyasetçinin kimliğini, nerden gelip nereye gitmek istediğini, sözcüklerinin içtenlik taşıyıp taşımadığını...

Uzun bir yaşamı olan insanlar nice söylevler, nice nutuklar dinlemişlerdir. Söz vermeler, yol göstermeler, umut ışıkları yakmalar!.. Bir süre sonra hepsinin boş çıktığını görmeler...

Niye çok konuşur siyasetçi takımı? Biraz daha az konuşsalar, halkın karşısında biraz seslerini kıssalar, öyle bağırıp çağırmakla başkalarını kandıracaklarını sanmasalar...

Ama hep bağıracaklar seslerinin gücü çıktığınca!..

Ben şimdiye kadar halk karşısında bağırmadan konuşan birkaç kişi tanıdım. Bülent Ecevit, Erdal İnönü, İsmet Paşa... Bağırmadan konuşurlardı. Bir dost seslenişi gibi... İnandırmak isteyen biri niye sesini yükseltsin! Söyleyeceğini güzel sözcüklerle yavaş bir sesle anlatmayı beceren niye o kadar az! Hele son on yıldır politika dünyası karşılıklı bağrışmaların arenası oldu. Sen daha çok, ben daha da çok!..

Açıyorum TV’yi, bir istasyon buluyorum, bakıyorum başbakan konuşuyor, çeviriyorum başka bir istasyon, orda da konuşuyor, orayı çevir, burayı çevir, hep aynı adam karşımda...

Böyle bir siyaset adamı, bu tür ele geçirilmiş satın alınmış radyolarda, TV’lerde konuşurken, hiç düşünmüyor mu dinleyenlerin neler neler dediklerini?..