Temmuzda değiliz ama onun dünyası içimizdedir, yanımızdadır. Mehmet Başaran’ın yeni şiir kitabını okuyorum; “Kurşun İşlemiyor Yalnızlığa”...
Hep yalnızlık, yalnızlık. Temmuzuna, ağustosuna, eylülüne... Kurşun işlemez diyor Başaran. Kimse karşı koyamaz temmuzun aydınlığına. Gerçi şimdi kasım ayındayız. Hepsini söktü aldı elimizden, kurşuna dayanmadı doğa. Hapisler bunca insanla dolup taşmış durumda, sen yüzlerce de, ben binlerce diyeyim. Şöyle böyle beş altı yıldır hepsi tutuklu. Temmuz insanının güzelliğinin farkında bile değiller. Bunca acı işler olup gidiyor, bizler aval aval seyrediyoruz. Bir eylem, bir görüş arayışı var mı? Toplum uslu uslu seyirci bütün bu olanlara. Sen kaç kez yazdın bu çirkin işleri. Durup dururken ters bir kararla içeri tıkılan kadınların erkeklerin çektiği acıları!
Hep aynı şeyler mi yazdıklarımız? Öyledir, ama gereklidir. Bin kez çağır, duyur ama sessizlik ağır basıyor. Bu biz insanların anlamsız suskunluğu. Hepimiz bunca olaylar yaşanırken, sen de ben de bir kenarda oturmuş, “Aman dikkat et, senin de başına gelir” diye korkutularak? Evet hem de bir korku var, durmadan büyüyen. Ama yenmek gerekir böyle korkuları. Savaşmak, direnmek yetmez, toplumca ayaklanmalıyız. Haziran o kadar uzak değil. Bir anda Türkiye’de yepyeni devrimci bir çağın başlayacağı umuduyla. Ama haziran gitti, temmuz geldi. Aylar geçti gençlik eylemleri de yok oldu gibi. Ne oldu ateşli gençlerimize? Birden susup kenara çekilmelerinin bir haklı anlamı var mı? Hükümet, yani on bir yıllık AKP iktidarı yine eski yolunda. Halkı koruyoruz derken baskılarla, yasaların ters uygulamalarıyla bu uyanışı önlemek.
Başaran’ın Kurşun İşlemiyor Yalnızlığa şiirini okurken bu gerçeği bir daha duydum. Hiçbir zaman umutsuz olmamalı, partiler, onlar bunlar yetersiz kalıyorlar, ama bir toplum uyanışını herkes bekliyor. Gizli bir bekleyiş bu. Birden patlayacak bir bekleyiş. Beklenmedik bir anda halkımızın sabrının taşması. Hiç belli olmaz. Bir gün, bir gün derken beklenen gün de çıkar gelir.