Bugün, Mülkiye’den sosyoloji öğretmenim Prof. Özer Ozankaya’nın öğretmenlerle ilgili yazısından alıntı yaparak öğretmenlerimizi saygıyla anmak istiyorum.

Cumhuriyet devrimlerinin lideri eğitim için bakın ne diyor: “En önemli, en temel nokta eğitim sorunudur. Eğitimdir ki bir ulusu ya özgür, bağımsız, şanlı, yüksek bir toplum durumunda yaşatır; ya da bir ulusu tutsaklık ve düşkünlüğe bırakır. Ulusal kültürümüz uygar ilkelerle ve özgür düşüncelerle beslenip güçlendirilmelidir. Korkutma temeline dayalı bir ahlak da değildir. Okul, genç kafalara insanlığa saygıyı, ulusa ve ülkeye sevgiyi, şerefi, bağımsızlığı öğretir. Ülkesini ve ulusunu kurtarmak isteyenler, aynı zamanda mesleklerinde birer namuslu uzman ve birer bilgin olmalıdırlar. Bunu sağlayan okuldur.”

Şu anda ülkemizde 500 bin öğretmen, on beş milyon öğrenci ve bunların ailelerini içine alan eğitim işletmesi tüm ulusumuzu ilgilendiren çok önemli bir durumdadır.

Artık bu eğitim işletmesi ile herkes ilgilidir veya öyle olması gerekir. Çünkü genç zekâ ve yetenekleri geliştiren toplumların egemen olduklarının artık farkındayız. Bunu sağlamada devletin çok önemli sorumluluğu vardır. Öğretmenlerimizin öğrencilerine sürekli öğrenme zevki ve yeteneği kazandırmaya, çevrelerindeki dünyaya karşı ilgilerini uyandırmaya çalışmaları ve bunun için öğretmenlerimizin eğitimi ve niteliği çok önemli ve zorunlu bir duruma gelmiştir.

Öte yandan ekonomik gelişme için “insan kaynaklarının tam kullanımı” da zorunludur. Daha önce ekonomik gelişme için doğal kaynaklar yeterli görülüyordu. Ancak doğal kaynakların verimli kullanılması, limanlar, barajlar, iletişim ve ulaşım ağları, sanayi dizgeleri.. gibi büyük yatırımların yapılması için gerekli olan çok sayıda yönetici, işletmeci, mühendis, teknisyen, büro görevlisi vb. yetişkin insan gücünü eğitim kurumunun yetiştireceği keşfedilmiştir. Böylece bir okul, bir deney-odası, bir kitaplık, bir yükseköğrenim kurumu açmanın ulusal serveti arttırmakla eşanlamlı olduğu artık tartışılmayan bir gerçektir. Çağdaş toplum olmak bunu sağlamakla mümkündür.

Özer Ozankaya’nın ülkemizin eğitim durumu ile ilgili tespiti şöyle: “Ne var ki Türkiye’de son kırk yılın siyasal iktidarları, çoğunlukla eğitim kurumunu, çağdaş zorunluluklara uygun bir yönde geliştirecek programlara sahip olamamışlardır. Hatta ne yazık ki bunun tersi yönünde çabaların kasıtlı olarak sürdürüldüğü söylenebilir. Dar görüşlü politikacıların bu baltalayıcı tutum ve davranışları Türk eğitim kurumunu ağır sorunlarla yüklü karmaşa ortamına sürüklemiş bulunmaktadır.”

Eğitim alanında atılacak adımların en başında öğretmenlerimiz yer almaktadır. Bu durumda öğretmenlerimizin sorunlarının çözümü en öncelikli hedefimiz olmak zorunda. Onların haysiyetli yaşam sürmeleri, mutlulukla gittikleri Anadolumuzun en ücra köşelerinde ideallerini öğrencilerine yansıtabilmeleri için onları baş tacı etmeliyiz. Onları iyi okullarda, iyi biçimde yetiştirmeliyiz.

Bizde olduğu gibi eğitime gerekli ve yeterli önemi vermeyen toplumlarda boşlukların başka şeylerle dolduğunu; esasen ticari olan, ancak iyi duygularla hareket ettiğini belirten birçok kurum, kuruluş ve cemaatin eğitimde ciddi pozisyon aldıklarını görüyoruz. Maddi zorluklar hem öğretmenlerimizin hem de öğrencilerimizin bu kurum, kuruluşlara yönelmelerini sağlıyor. Verilen eğitim kaliteli de olsa, iyi niyetli ve samimi amaçlar taşısa da netice de Mustafa Kemal’in şu tespiti geçerli oluyor; “Ne yazık ki yeryüzündeki yüz milyonlarca Müslüman kitleleri şunun ya da bunun tutsaklık ve aşağılayıcılık zincirleri altındadır. Aldıkları manevi eğitim ve ahlâk, onlara bu zincirlerini kıracak insanlık niteliğini vermemiştir, veremiyor; çünkü eğitimlerinin hedefi ulusal değildir.”

Kalkınmak, özgür olmak ve egemen bir toplum için çağdaş ve din etkisinden uzak bir eğitimi sağlamalıyız. Din ve ibadeti bir ahlak sistemi ve insanların yüce duyguları olarak kişisel alana çekmeli; büyük güzellikler içeren yüce dinimizi ticari amaçlar ve güç elde etmek için araç yaparak yıpratmamalıyız.

Üstlerine titrememiz gereken öğretmenlerimize selam olsun.

pamukm6superonline.com