MUTLAKA planlama isteyen bir iş varsa o da ulusal eğitimdir. Planlanmazsa ne olur derseniz, bugünün Türkiyesi’ne bakmak yeter. Ne yazık ki eğitim sistemimiz, eğer buna sistem denebilirse, tam bir içler acısıdır. Bu acının başlıca nedeni, hiç kuşkusuz genel plansızlıktır, ama AKP iktidarının okullar düzenine getirdiği son değişiklikler sorunu büsbütün içinden çıkılmaz duruma getirmiştir. Artık ne çocuklarla gençler neyi nerede nasıl öğreneceklerini biliyorlar, ne de ana babalarla öğretmenler nasıl bir basamaktan sonra hangi mertebenin geleceğini görebiliyorlar.
Tam bir keşmekeş.

Son çıkmaz, meslek liseleri vesilesiyle yaşanmakta. Hangi mesleğin hangi yaştan sonra ne kadar süreyle nerelerde öğretileceği belli değil. Teknolojideki gelişmelere ve mesleklerdeki uzmanlaşmalara göre eğitim basamaklarına ne gibi yenilikler getirileceği bilinmiyor. Düzenlemelerde nasıl bir plandan kalkarak kararlar alınacağı da belli değil.

Oysa eğitim planlaması için yararlanılacak elemanlar hiç de eksik sayılmaz. Gazi Eğitim Enstitüsü’nün kuruluşundan beri yalnız çeşitli branşlarda öğretmen yetiştirilmesine değil, öğretim yöntemlerinin çağdaşlaştırılmasına da önem verildi. Yeni üniversitelerin eğitim fakülteleri yine aynı amaçla kuruldu.
Kısacası, bilgi birikimi ve istatistik veriler açısından ekonominin ve sosyal gelişmenin gereksinimlerine uygun bir planlama yapmaya elverişli düzeye erişilmediği söylenemez.

Kimsenin bu konuda mazeret ileri sürmek hakkı yoktur. Eldeki malzemede eksiklik varsa, eksiklikten söz edenler aynı zamanda o eksiklikleri gidermek sorumluluğunu taşıdıklarını da unutmamalıdırlar.

Aslına bakılırsa, gerçekleştirilip başarılması için zorlamaya ya da ekstra teşvike gerek göstermeyecek bir durumla karşı karşıyayız. Sabah akşam her fırsatta eğitim sözünün edildiği ve her olumsuzluğun eğitimsizliğe bağlandığı bir toplumda eğitim düzeyini yüceltecek bir planlamadan kaçmak affedilir bir sorumsuzluk değildir.