“Film seyretmeyi sever misiniz?” diye sormayacağım, çünkü yaşadıklarımıza baktığımda, film seyretmeyi çok sevdiğimizi görebiliyorum. Dünyada en fazla film çekilen merkezler denilince insanın aklına hemen Hollywood ile Bollywood gelir. Benim anlattıklarımdan sonra eminim ki sizler de, bu iki merkezin aslında çok gerilerde kaldığını anlayacaksınız. Şimdi, size tarihin son dönemde çektiği en çok katılımlı ve en fazla setlerin bulunduğu filminden biraz bahsetmek istiyorum.
Başrollerinde bir ülkenin Silahlı Kuvvetleri var. Tüm birimler, ellerinden geldiğince senaryoya bağlı kalmaya gayret ediyorlar. Çok fazla riskli sahne olmasına rağmen, dublör kullanmayı da asla tercih etmiyorlar. Film sahnelerinin çekimlerinde, kendileri canla başla mücadele ettikleri yetmezmiş gibi, onları seven aileleri de bu senaryonun içinde istemeseler bile yer almak zorunda kalabiliyorlar. Size, isterseniz bu tehlikeli filmin bazı fragmanlık sahnelerinden bahsedeyim...
Filmin başlangıcında, Anadolu’nun bağrındaki bir köyden 14 yaşındaki bir çiftçi çocuğu, elinde küçük ve eski bir bavulu ile ailesiyle vedalaşırken görürsünüz. Aynı sahneye bir anda Anadolu’nun değişik yerlerinde ailesiyle vedalaşan saçları kısa kesilmiş, çelimsiz ve mahcup çocuklar girmeye başlar. Başka bir sahnede o Anadolu çocuklarının serpilmelerini ve büyümelerini görmeye başlarız. Koşan, zıplayan, ders çalışan ve eğitim alanlarında sürünen gençler olmaya başlamışlardır... Hızlı çekimden bir anda yavaş çekime geçilir ve hayata atılma anı ekranda beliriverir… Devletin bütün önemli zatları diploma törenlerine katılmış ve onlara ödül vermektedir. Sonra… Sahne bir anda ileriye hızla akmaya başlar. Bir dağ başında, karların içinde askerleriyle yürümektedir. Helikopter çekimiyle derinlik hissi katılarak, üzerinden yakın mesafe bir geçiş yapılır. Başka bir yerde de bir kadın çocuğuna sarılarak yatmaya çalışmaktadır. İkisi de bir anda aynı ekranda önümüze gelir. Biri taşa sarılarak yatmakta, diğeri ise yüreğine taş basarak yatmaya çalışmaktadır.
Gecenin karanlığında uzaktan üç adet ışık huzmesi ile beraber birbirini takip eden seri ve ışıklı kırbaç gibi görünen mermi izlerini görürsünüz. Sahne diğer bölüme geçerken karakola ardı ardına düşen havan mermileri ve patlamaları uzaklaşan bir kadrajdan izlersiniz. Bu arada başkalarının senaryosunu yazdığı bu filmde rol alanlardan bir kısmı ya yaralanmış ya da aramızdan ayrılmışlardır. Sonrası malumunuz olduğu üzere, Anadolu kasabasına veya köyüne doğru giden askeri bir araçtır. Zırhlı aracın içinde kendimizin de olduğunu zannettiğimiz bir sahnede, filmin yağız delikanlılarını görürüz. Bu kişileri daha önce küçük bir adanın ele geçirilmesinden tanırız.
Zırhlı araç içinden sivil kıyafetleriyle inen timin yeni bir göreve gideceğini düşünürken kamera bir anda cezaevinin isminin yazıldığı tabelaya doğru yaklaşmaya başlar. Ardından yaşanan dram dolu yüzlerce sahne ile fotoğraf karelerinden kahramanların siluetleri birer ikişer eksilmeye başlar. Her filmde olduğu gibi gazete manşetleri bir bir gözümüzün önünden geçmeye başlar. Bir gazete girer, bir gazete o kareden çıkar. İzleyenlerin bir anda içlerini öfke kaplamaya başlar. Neler neler yapmışlardır, bir bir anlatılmaya başlanır… Ve o anda sahneye Anadolu köyüne doğru çıkan bir cenaze arabası girer…
Tam film bitti derken manşetleri tekrar görürüz. “Kumpas” diye yazan manşetler eşliğinde üniformalarıyla dışarı çıkan askerler sahneye takılır. Salona sığmayan ve 24 saat evlere naklen servis edilen bu süper prodüksiyon ilgiyle 76 milyon tarafından izlenir. İşin ilginç tarafı; kiminin küfrederek, kiminin alkışlayarak, kiminin de ağlayarak izlediği bu film iyi reyting yaptığından sanırım yeni versiyonlarını da izleyebileceğiz. Bu döneme sığmadığından, önümüzdeki dönem “40 general ve ordunun yüzde ellisi paralelci” adlı bölümlerin çekimine ara verilmeden başlanmıştır.
Hayatını filme çekmeye meraklı bir toplumun, öteki bölümlerinde kendi hayatını da izleyebileceğini hatırlatmamda bir sakınca yoktur sanırım. Yeni senaryolarla ve fragmanlarla aranızda olacağımızdan şüpheniz olmasın. Çünkü burası Turkeywood.