\n\n\n

Aziz Yıldırım döneminde geçmiş zaman. Şadan Kalkavan futbol şube sorumlusu. Kötü biten bir maç sonrası Mustafa Denizli’nin ipi çekilmek istenmiş. Tesadüfen aradığım Kalkavan durumu bana söyledi. Ben de haberi gazeteme taşıdım. Aradan üç gün geçti. Saracoğlu’nda başkan Yıldırım’la karşılaştım. Meslektaşlarımın arasında bana verdi veriştirdi hatta çok daha ileriye giderek, “‘Haberi kimden aldın, seni mahkemelerde süründüreceğim” dedi. Yönetici Vedat Olcay’ı yanına çağırıp “İşte sözünü ettiğim Hilmi Türkay bu” deyip beni gösterdi. Haberin kaynağını ısrarla söylemedim. Gazeteci haber kaynağını asla söylemez. Yalnız Aziz başkan Kalkavan’la olan diyaloglarımın farkındaydı. Başkan, birkaç dakika sonra yine tekrarladı, “Sana haberi veren o kişinin ismini neden yazmadın?” Benden yanıt yok ama kendisine bir şeyler ifade etmeye çalışırken bu kez “Sus, cevap verme” diyor. Gördüm ki sert bir mizacı var. Konuşurken gözleri içinde dönüyordu.

Gazetemizin düzenlediği bir törende Fenerbahçe Başkanı’nı da ödüle layık görmüştük. Kapıda karşılayıp gittim elini sıktım, baktım yine gergin, fotoğrafımız çekiliyor, tepkili. Çok ilgiden sıkılıyor, bu nedenle tören başlamadan gider gibi olmuştu. Neyse ‘Yılın spor adamı’ ödülünü aldı alkışladık, fakat o bizleri eleştirmekten yine geri kalmadı. Kürsüye çıktı ve şöyle seslendi: “Bu ödülü keşke bana bugüne kadar yapmış olduğum tesisler için vermiş olsaydınız.” Aslında bizim ödülümüz bu yöndeydi, sanırım bir anlaşmazlık olmuştu. Aziz Yıldırım’ın cezaevindeyken her duruşmasını izlemeye gittim. Aralarda basınla sohbetinde yeri geldi normal konuştu, yeri geldi yine birçok insanı fırçaladı. Düşündüm taşındım; anladım ki Aziz Yıldırım’ın yapısı böyleymiş. Aslına bakacak olursanız yufka yürekli, iyi bir yardımseverdir. Ben sergilemiş olduğu tavırlarına alıştım ancak sizleri bilemem. Televizyon kanalına çıktı, karşısındakiler bir sordu o yüz anlattı. Yargı süreci işliyor, uyarılıyor ancak o korkusuz, güçlü. Neredeyse ‘Meydan okuyucu’… Sağlığı elverişsiz olsa da Fenerbahçe’yi sevmiş bir kere. Ağzından hep Fenerbahçe’yle ilgili sözcükler dökülüyor.Yatıyor, kalkıyor Fenerbahçe… Anlatılması zor tutku. Birkaç hafta önce bayanlar maçını izlerken tribünlerden gelen olumsuz tezahüratlar karşısında biliyorsunuz yerinden fırlamıştı, mikrofonu eline aldı, uyarı da bulundu, kim yapar bunu. Hadi söyleyin. Tepki almadı mı, aldı ama yanlışı ortadan kaldırdığı bir gerçek. Bakın bu konuda söylediklerine: “Bizim bayanlarımız tribünlerde dalgalanan sarı-lacivert tezahüratını dahi yeni yeni öğrenirlerken şu bağırmalara bakın. Bu tamamen provokatörlerin işiydi. Asla izin vermem.”

Dün yine Fenerbahçe cezalı maçlarından birisini oynadı, kaldı iki tane daha. Biri Trabzon diğeri Beşiktaş… Cezalı maçlara iki derbi geliyor, nasıl bir iş böyle? Yıldırım koltuğunda bu kez rahattı, gördüm ki mesaj alınmış. ‘Çiçeklerden’ takıma destek geldi, göbekler atıldı, şarkılar söylendi. Tablo hep güzeldi geriye dönüp baktığımızda ama o günü ben de hiç tasvip etmedim.

Fark olurdu ama...

İlkyarıda futbol olarak F.Bahçe, rakibine oranla çok farklı öndeydi. Ancak önemli eksiklik takımın pozisyona girip gol atamamasıydı. Attığı tek gole bakmayın, o kadar kaçırdı ki ‘adama yuh’ derler. Mersin’in bir atağı vardı o da gol oldu. F.Bahçe, 3’e 1 yakalıyor kaçırıyor, 4’e 2 yakalıyor yine kaçırıyor. Karşı karşıya, çaprazdan kaçırıyor. Aykut hoca mı gelip atsın? Bu toplar karşı taraftan Yattara’ya gelse değil birini hepsini atardı. Kuyt, büyük çaba gösteriyor. Keşke takım arkadaşları da ona ayak uydurabilse. Topal sakatlandı, çıktı. Son zamanlarda iyi işler yapmaya başlamıştı. Meireles’in ilk maçı olduğu için yorum yapmıyorum. Mersin’in golünde başına çarpan topun gol olması şanssızlığıydı. İkinci yarı yorulan F.Bahçe, ortaya çıkan Mersin İdman Yurdu… Umutlar azalıyor derken bir duran top, Meireles pası Cristian’a veriyor; Brezilyalı muhteşem bir vuruşla fileleri havalandırıyor. Gecenin kazananı F.Bahçe….

\n\n