Kibir sizde, küfür sizde, öfkelenmek sizde!
Önüne geleni provokatör, terör örgütü üyesi diye yaftalamak sizde!
Acımasızsınız!
Bu ülkenin gençlerine, gençlerimize kıyıyorsunuz, onları kırıyorsunuz...
Sevmiyorsunuz onları...
Size biat eden, kul köle olan bir genç kuşak yetiştirmek istiyorsunuz.
Aşağılıyorsunuz gençleri gözaltına alıp tutukluyorsunuz.
Sözüm ona dindarsınız...
Küfür sizde, dinbazlık sizde, mezhep ayrımcılığı sizde.
Demokrat falan değilsiniz!
İntikam, nefret ve kin duygularıyla yaşamayı, halkı çatıştırmayı seviyorsunuz.
Talan sizde, vurgun sizde!
Emperyalizmin taşeronluğu sizde!
Dinci faşizmin sarmalında yürümek istiyorsunuz, 700 üniversiteli genci, onlarca gazeteciyi, aydını zindanlara atıyorsunuz.
Faili meçhul cinayetlerin üstünü örtüyorsunuz, sözüm ona demokrasiyi ve yaşam hakkını, özgürlükleri savunuyorsunuz.
Yalan söylüyorsunuz...

Topluma gözdağı veren sizsiniz...
Sizsiniz emeğin örgütlü gücüne karşı çıkan, sizsiniz vahşi kapitalizmi savunan.
Sizsiniz çadırları yakan!
Pırıl pırıl çocuklarımızı gazlayan, Adana’da bir polisimizin ölümüne neden olan, o kâğıt toplayan çocuğumuzu köprüden atan sizsiniz.
Sizsiniz Reyhanlı’da 51 yurttaşımızın bombalı saldırıyla yaşamını yitirmesine neden olan.
Sizsiniz on bir gencimizi kör eden!
Sizsiniz Taksim Gezi Parkı eylemine destek vererek o pırıl pırıl gençlerin yanında olan sanatçı Bergüzar Korel’i “bölücü, terörist” diye tweet atarak karalamaya çalışan.
Küfür eden, belden aşağı vuran, tehdit eden...
Sonra Müslümanlık taslayan!
Siz dindar değil kindarsınız...
Demokrat değil faşist!
Ve siz annelerin çığlığını duydunuz mu önceki gece Taksim’de?
Duymadınız!
Çünkü kulaklarınız sağır, gözleriniz kör, yüreğiniz manda gönünden.
Vicdansızsınız!

Ananı da al git, dediniz yıllar önce Mersin’de bir üreticiye.
Gençler analarını da alıp geldi önceki akşam Taksim Alanı’na.
Anneler, polisle eylem yapan çocukları arasına bir güvenlik zinciri oluşturdu.
Ben gözlerimle gördüm!
Siz gördünüz mü?
Salkım söğüt gibiydi anneler, güleç yüzlü!
O an ne düşündüm biliyor musunuz?
Nâzım Hikmet’in Taranta Babu’sunu:
“Yaşamak ne güzel şey
Taranta Babu...
Yaşamak güzel şey...
Anlayarak usta bir kitap gibi
Bir sevda şarkısı gibi duyup
Bir çocuk gibi yaşamak...
Yaşamak birer birer ve hep beraber ipekli kumaş dokunur gibi...
Hep bir ağızdan sevinçli bir destan okur gibi yaşamak... Yaşamak...”
On numara annelerin, on numara çocukları, destansı bir yaşamın perdesini aralıyordu.
Çünkü yetkililer şöyle seslenmişti annelere:
“Çocuklarınızı Gezi Parkı’ndan çekin!”
Çekmedi anneler, çocuklarının yanına geldi...
Anneler çocuklarına “orantısız sevgi” gösterdiler.
Ardından bir pankart açtılar:
“Terli terli direnmeyin çocuğum!”
Analar, bizim analarımız...
Yüreklerinde çocuk ve memleket sevgisi!
Atılan tweet’ler hem gülümsetiyordu beni hem de hüzünlendiriyordu....
“Hiçbir gaz, hiçbir bomba anne terliği kadar ürkütücü değildir. Yandın polis. Sıkıysa şimdi gaz at. Yersin terliği ağzına...”

Yaşamın dilidir anneler, sevincin, hüznün ve acının adı...
Anneler çocuklarını korudu Taksim’de...
Çocuklarına çapulcu, ayyaş diyerek ötelemek isteyenlere inat...
Konda’nın Gezi Parkı’nda 4 bin 411 kişiyle yüz yüze görüşerek yaptığı ankette eylemci profili şöyle:
“Yüzde 43 üniversite, yüzde 35 lise, yüzde 13 master-doktora, yüzde 6 ortaokul, yüzde 3 ilkokul ve yüzde 1’i diplomasız - okur yazar.”
Yağmurlu bir İstanbul...
Kulaklarımda hâlâ annelerin çığlığı:
“Sakın terleme çocuğum, üşütme kendini hastalanırsın!”