Akdeniz’in mavi sularıdır hayat, İyonya’nın tarih ve kültür varsıllığıdır, aşktır dağların yamaçları...
Sonsuzluğun bir ucunda, turunç kokan evlerin odalarında kilitlenmiş sevgiler vardır, yazması güç, anlatması olanaksız...
Soma’nın Yırca köyü vardır yoksa unuttunuz mu? Hopa vardır, Kaçkarlar, o hırçın doğa koşulları, Karadeniz...
Talan edilen ormanlar vardır, dağlar, ovalar, göller, kuş cennetleri, ırmaklar...
Yağma vardır yağma burnumuzun dibinde Sapanca’ya baktığımızda...
Belceğiz, Ölüdeniz, Kumburnu, Datça vardır...
Akkuyu, Sinop...
Aykut Küçükkaya yazmıştı Karadeniz Ereğli’den Amasra’ya değin uzanan 78 kilometrelik kıyıya 13 santralın yapılacağını...
Zonguldak ve Bartın kıyıları kirlilikte zirve yapacak.
Yörede soluk alamayacak insanlar, akciğer hastalıkları çoğalacak, sağlıklı yaşam hakkı yok olacak.
Damla Yur yazmıştı, Artvin Kafkasör Yaylası Cerattepe bölgesinde bakır ve altın işletmelerini, oradaki köylülerin direniş öyküsünü, çevreye nasıl sahip çıktıklarını...
İzmir’den Serdar Kızık, Yusuf Özkan, Hakan Dirik, Emre Döker, Oğuz Yıldız, Mete Kızık yıllardır yazıyor yağmalanan kumsalları, Efemçukuru, Soma Yırca, Tuzla Kuş Cenneti, Turgutlu, Bergama ve Dalyan’ı...
Bu talan, bu yağma düzeni...
Unuttuk değil mi biz bunları?
Unuttuk ey doğa, çevre, ağaçlar, denizler, kıyılar, dağlar, insanlık bağışla bizi!

***

Damla Yur, “Bir ölü köyü” Damar’ı anlatıyordu temmuz ayında çıkan haberinde. Kesilen ağaçlarıyla, yok olan suyuyla, tükenen tarımıyla terk edilmiş Damar köyündeki hayatı.
Damar’da 2006 yılından beri bakır ve altın işletmeciliği yapan firmanın, Cengiz İnşaat’ın umrunda değildi bunların hiçbiri.
Tıpkı Bergama Ovacık’ta Koza Madencilik’in umursamazlığı gibi...
Bergama Koza Yaylası, Kütahya Eti Gümüş, Havran, Erzincan İliç...
Ne de olsa AKP iktidarı vardı Akın İpek’in arkasında dağ gibi, Cemaat vardı ki güçlü mü güçlü.
Sanki iktidarın ortağı...
Karadeniz’de terk edilmiş köy olan Damar, bakır ve altın avcıları gelmeden önce yemyeşil doğasıyla tarım ve arıcılık yapılan bir cennet köşeydi.
63 yıl süren madencilik...
Doğayı yok etti, yeşili öldürdü, insanları kaçırdı bölgeden...
Damar köyü yalnızlığın orta yerinde...
Çocukluğun aydınlık dorukları, mavi rüzgârlar yaşamı kucaklamıyor Karadeniz’de, tıpkı Bergama Ovacık’ta olduğu gibi.
Unutuluyor yaşama vakti, doğrulma vakti...
Köyceğiz’de Dalyan’ın az ötesinde İztuzu’nda denizkaplumbağaları hüznün ve yalnızlığın müziğini çalıyor ay ışığında...
Bir esinti kalkıyor denizin üzerinden dağların yamaçlarına doğru, sonra soluk bir ışık geliyor sudan...
Unuttuk ey denizler, ırmaklar, balıklar, kuşlar, çocuklar bağışlayın bizi!

***

Soma’nın Yırca köyünde kesilen, köklenen 6 bin zeytin ağacı, Karadeniz Ereğlisi’nden Amasra’ya dek uzanan 78 kilometrelik kıyıda yapılmak istenen 13 termik santralı, “ölü köy”, Damar’ın terk edilmiş hüzünlü görüntüsü, Datça Yarımadası’nı yağmalama planları, ranta açılan koylar, bükler...
Karadeniz’de kömürle çalışacak olan termik santralların küllerinin çevreye ve insanlara verdiği zarar.
Sekiz bin nüfuslu Çatalağzı’na beş santralın yapılması için onay verilmiş...
Kaçkarlar’dan Kaz Dağları’na; Toroslar’dan Eşme Kışladağı’na dek ülkemin dört bir yanında verilen binlerce maden arama ruhsatı; yandaşlara peşkeş çekilen Ölüdeniz Kumburnu ve Belceğiz koyları, kumsalları...
Unuttuk ey halkım, unuttuk sizi!
Yerinizinden, yurdunuzdan ettik; ağaçlara kıydık, kuşlara, doğaya...
Bağışla ey halkım, bağışla bizi!