“Muhteşem 1 Mayıs”ın coşkusunu düşünerek yürüdüm akşamın alaca karanlığında. Sayıları yüzleri bulan “örgüt”, “çevre”, “girişim”in bu büyük karnavaldaki kederli neşesini, 1977’nin talan edilmiş, katledilmiş Taksim Alanı’na sığmayan hayalini düşündüm.

Benim de kendimi içinde bulduğum bu kederli, neşeli nostaljinin, içinden umut filizleri fışkıran hayalin, farkına varamadığımız bir uzlaşmanın sonucu olmasından da ürktüm açıkçası.

Sonra bir başka hayali izlemek için geceyi bekledim.

***

“Ya Türkiye’de devrim olursa”nın hayalini izlemek için, Atlas Sineması’nın geçmişe çağıran kapısından içeri girdim. Çoğunu tanıdığım insanlarla “Devrimden Sonra”yı seyrederken, çilelerle, sevinçlerle dolu yaşamını dünyanın en alçakgönüllü kitabı, “12 Eylül Anıları”yla, “bu yaşananlar sizin kabahatiniz değil” der gibi, özür diler gibi insanlığa sunan Doğan Görsev ve hepimizin Nesrin Abla’sı da oradaydı. Bu geçip gitmiş mücadelelerin sürüp giden ve bitmeyen çabasının eylemli tanığı, gözlerinde umutla devrimden sonrasını hayal etmek için gelmişti.

***

Hayal ettik hep birlikte.

Böyle bir çalışmada yer almayı onur ve gurur sayan, şöhretli ama cesur oyuncular, suda yüzer gibi oynamışlardı filmde. Tanınmamış olanlarsa sokaktaki insanı oynuyorlardı ve zaten sokaktaki insandılar. Nâzım Hikmet Kültür Merkezi’ni de bu film için kutlamak gereklidir.

Ve kuşkusuz kıymadan, kıyasıya eleştirmeli bu filmi.

***

Devrim bir hükümet değişikliğinden ibaret değildir. Onun dağdağasını, büyük bir altüst oluşu içinde barındıran coşkusunu anlatabilmek, herkes de biliyor ki kolay olmaz. Belki bir ikincisinde, üçüncüsünde Gladkov’un ‘Çimento’sunun kahramanları gibi kahramanlar ve o kahraman hayat da devreye girer. Gelmiş geçmiş, ama birikimlerini bize ağır bir magma gibi bırakmış devrimler, hâlâ inatla direnen devrimler de üstümüze çökerler ve biz devam ederiz hayal etmeye.

Ben hep, “iyidir bu, iyidir hayal, iyidir beni kendim olmaya doğru uçuran her şey” diye düşündüm. “İyidir sakladığım bütün sevdaları bir bir yazan, yazanı belli olmayan kitap” diye söylendim hep. “Cehennemin dibine gitsin, cehennemde yansın umutsuz başlayan her şey, hayaldir gerçeğin aynasında kendini gösteren kırmızı güller” diye de yazdım. “Ah” dediğimi de hatırlıyorum, “geçip giden zaman içinde bilmezsiniz ne kadar gerçektiler” dediğimi de...

***

Filmin sonunda usta oyuncuların ve hayatlarını yaşayan kahramanların gözlerine bakarken de “iyidir bu hayal” diye düşündüm. Geleceği hayal ederken hep geçmişe bakmak gerektiğini, geçip gitmiş devrimlerin de hep geçmişe bakarak, o eski zamanların devrimlerini hiç unutmadan, kendi dağdağaları içinde var olduğunu, kendi altüst oluşlarını yaşadıklarını da hatırladım

***

Sinemacıların diliyle “6 Mayıs’ta Atlas Sineması’nda vizyona giriyor Devrimden Sonra”.

Zaman yaratın, gidin, izleyin “Devrimden Sonra”yı. Filmi yapanların umutla, hor görülmesi imkânsız bir cesaretle, ne kadar zor bir işe giriştiklerini göreceksiniz. Gülümseyerek ve içinizde bir kıvılcım kalmışsa, işte onu yakarak çıkacaksınız sinemadan.

Zordur hayal kurmak. Serbest piyasanın gittikçe katlanan ağır sömürüsünü, kanlı cinayetlerini sokakta, ülkede, dünyada gördüğümüz, yaşadığımız bugünlerde daha da zordur. Hele geleceği hayal etmek...

İşte o zor işi başardıklarını göreceksiniz arkadaşların. Sakın küçümsemeyin.

“Kanal” değil, devrim hayal ediyorlar çünkü.