Yeryüzünün daha önce başından geçen topyekûn cinayetler çılgınlığına bir kere daha hızla yaklaştığını biliyoruz artık. Somut olgular var. Birinci ve ikinci büyük savaşlardan daha fazlasını yaşamaya, yani ölümleri, toplu kırımları kanıksamaya, “kadere” boyun eğmeye doğru hızla yol alıyoruz.

Altüst edilmiş kavramların bu gidişi haklı göstermek için sayfalar dolusu kararlara, raporlara, gazete yazılarına, sahte bildirilere uğursuz bir hurufatla dizildiğini görebiliyor muyuz peki?

Kör müyüz? Hayır, daha kötüdür halimiz; susuyoruz, sürükleniyoruz.

Kötülüğü her gün yeniden üretmeyi başarmaktaki ustalığımız gözlerimizin önündeki perdedir. Geçmişi bugünün kalıbı yapma konusundaki ısrarımız bizi her gün biraz daha alacakaranlıktan koyu karanlığa doğru sürüklüyor. Oysa Eric Hobsbawm’ın dediği gibi “Toplumsal değişim toplumu dönüştürdüğü zaman, geçmiş bugünün kalıbı olmaktan çıkmak zorundadır”.

Şimdiyse “devrim” diye bize sunulan kıyımlar, insanları o eski zamanların köhne kalıplarına sığdırmak için hayatı her türlü melanetin gücüyle zorluyor.

İmkânsızı mı deniyorlar?

***

Hayır, onların denediği kendi kısa geleceklerini, insanlığın ve hep unutuyoruz, dünyanın geleceğini feda ederek kurtarmaktır. Savaşı kutsadıkları, ona “bahar” adını verdikleri, haklı isyanları kıyımlara dönüştürdükleri zaman ortaya çıkacak sonuç, onlar için stratejik önem, kükreyen silah endüstrisi ve kaynaklardır. Okşanan gururların böyle zamanlarda işe yaradığını nasıl da iyi biliyorlar.

Artık eskimiş olan geçip gitmiş zamanlarda devrim sözünü duymak bile istemezlerdi. Tehlikenin geçip gittiğini düşündükleri bugünlerde pek seviyorlar. Çevre sözü de onlar için bir kâbustu. Şimdi onu bir sanayi haline getirmeyi başardılar. Dünyayı, uzayı bile, artan bir hızla kirleterek “samimi çevreciler” olduklarını bize gösterdikleri, bizi inandırdıkları için öyle mutludurlar ki.

Ortadoğu’da insanlara şimdi sundukları ise çalınmış bir isyan, her gün onlarca kişinin öldüğü, öldürüldüğü sahte bir “bahar”dır.

Sıra onu büyütmeye, yaygınlaştırmaya geldi.

Çok akıllı politikacılarımızın yalnızca halka değil, kendilerine de gururlu sözlerle gaz verdiklerini görmüyor musunuz?

***

Rotterdamlı Erasmus ünlü Deliliğe Övgü’sünde kendi çağının ve dünyasının çılgınlıklarını anlatır, insana has deliliklerini överken, savaş yanlılarını nasıl da yerin dibine batırmıştı.

İşte ondan unutulmaz satırlar size:

O papalar, “şunu da bilirler: savaş o kadar hunharca bir şeydir ki, insanlardan ziyade yırtıcı hayvanlara yakışır, o kadar çılgınca bir şeydir ki, şairlere göre Furia’ların (yeraltında yaşayan kötü cinlerin) kendileri bile onu dünya yüzüne kusmuşlardır. O kadar uğursuzdur ki, en korkunç kargaşaları peşinden sürükler, o kadar zalimdir ki, genellikle en alçak suçlular tarafından kışkırtılır. (...) Bazen öyle çökmüş ihtiyarlar görülür ki, savaşları desteklemek için savurganca birçok para sarf eder, cenklerin lüzumlu kıldığı birçok işlere yorulmak bilmeyen bir gayretle göğüs gerer, kanunları, dini, barışı vicdansızca altüst eder; böylece insan türünün başına bela kesilirler.”

***

Öyle değiller mi?

Konferans konferans dolaşan, toplantıdan toplantıya koşuşan şu savaşçı ihtiyar politikacıları, şeyhleri, sultanları, bakanları, başbakanları, dışişleri bakanlarını görmüyor musunuz?

Zamanımızın papaları, imamları işte onlardır.

Krizden krize savrulsa da vazgeçilmezliğine iman ettikleri piyasanın ihtiyaçlarına ve kuşkusuz savaşa secde etmişlerdir.

Onların bu çılgınlıklarına karşı kendi deliliğimizi övmek için şu alçakgönüllülükten sıyrılmanın zamanı gelmedi mi?