“Sakın uyuma!” derler soğukta donma tehlikesi geçiren, kar altında kalanlara, “sakın uyuma!”. Uyursan çünkü seni uykunun rahat kollarına çeken rehavet, ölüme doğru gidişin sıcak yoluna dönüşür. Ölürsün.

Ölümle uyku arasındaki ince çizginin farkına bile varamazsın.

Aymazlık da böyle bir şeydir. Yavaş yavaş geleceği, sendeki iflah olmaz alışkanlıklardan, rahata düşkünlükten yararlanacağı için, bir de bakarsın olan olmuş, giden gitmiş. O zaman bile bir en ucuzundan bir tesellinin peşine düşeceğinden hiç kuşku duymuyorum. Odur işte aymazlık.

***

Aymazlık tartışma zeminini terk etmekle başlar. Kadınların özgürlüğünü savunurken bir de bakarsın kadınların esaretini savunur hale gelmişsin. Üstelik de sana o esareti “özgürlük” diye yutturma becerisini gösterenlere şapka bile çıkarırsın. “Öyle ya” dersin “ben bunu neden daha önce düşünemedim”. Başını örtme özgürlüğünün, kadını eve kapatma özgürlüğüne dönüşeceğini anladığında çok geçtir artık. Tartışma zemininden alabildiğine “özgürleşmiş” kadınla birlikte insanı da, kendini de kaybetmişsindir.

***

Evrimi anlatan bilim üniversitelerden kovulduğunda, sen bu kovulmanın “yaratılış” teorisinin özgürlüğü adına gerçekleştirildiğini düşünür, “üniversitelerde ona da yer olmalı” “hak bilirliği” ile bilimin ölüm fermanını imzaladığında, “Peki, artık evrim teorisine de bir yer yok mu üniversitede” sorusu bile anlamsızlaşır. Kapısından girdiğin yerin sarıklı talebe ve cüppeli müderrislerin koridorlarında dolaştığı mescitli medrese olduğunu bile fark edemez, “aman bana da bir cüppe” telaşına düşersin. Aymazlık budur, böyle bir şeydir.

***

Bütün belirtileriyle ortada olanı görememenin adıdır aymazlık.

Tunus’tan başlayıp Kuzey Afrika’yı boydan boya geçen, on binlerce insanın ölümüne yol açan, emperyalist merkezlerin açık müdahalesiyle, NATO’nun uçağı, bombasıyla gerçekleşen projeye “bahar” adı verilmesine kanmak, gelenin “demokrasi” olduğuna inanmaktır aymazlık. Bir aklı evvel “artık emperyalizm diye bir şey yoktur” diye fetva verdiğinde “işte bütün alametleri duruyor, işte kapitalist merkezler ellerinde silah, işte ellerinde sömürünün katmerleşmiş eski yeni bütün yöntemleri” desen de seni “acaba çağın dışına mı düştüm” utangaçlığı ile geriletirler. Ve sen yavaşça küreselleşmenin “derin” anlamlarını keşfetmenin derin uykusuna düşüverirsin.

***

Sana şimdi yeniden o masalı anlatıyorlar. Irak’a “demokrasi” getirdiler, uyanmadın; Libya’yı altüst ettiler uyanmadın; Mısır paramparça oldu, sen “devrim oluyor” diye heyecanla koştuğun Tahrir’de karşına çıkan Mursi şeriatını bile hâlâ devrim sanıyorsun. Suriye’de teröristler kıyama geçerken, Londra’da kurulu dört kişilik uydurma bir “haber” ajansının martavallarını yazmaya hiç utanmıyorsun.

İşte böyle bir şeydir aymazlık.

***

Seni “ulus devletlerin zamanı geçti” palavrasına inandırmaya çabalarken devletle olan derin çelişkini nasıl da kullanırlar. Sen de tarihin sana armağan ettiği bu “şans” karşısında takla atarak “ulus devletler yok oluyorsa, bana mı düştü devleti savunmak” dersin. O tatlı huzurun derin uyuşukluğu içinde ne yazılar döktürürsün kim bilir! Oysa arkasından Türk’ün de Kürt’ün de var olma koşullarının artık değiştiğini ilan edecektir hükümdar, farkına bile varamazsın. Sana diyecektir ki, “işte bizi birleştiren millet budur”. O milletin ümmet olduğunu fark ettiğinde, ne Türklüğün kalır ne Kürtlüğün.

Ama sen hâlâ anlamadın ne olduğunu aymazlığın, değil mi?

İşte budur aymazlık.