2014 yerel seçimlerinde Mustafa Sarıgül’ün İstanbul’u, Mansur Yavaş’ın Ankara’yı kazanma şansı nedir?
Toplumsal ve siyasal olaylarda laboratuvarımız tarihtir:
Yirmi yıl öncesine bakalım:
1994 yerel seçimlerinde Recep Tayyip Erdoğan İstanbul’u, Melih Gökçek Ankara’yı nasıl kazandı?

***

Önce bir anımsatma yapalım:
1994 yerel seçimlerinde Refah Partisi, il genel meclisi sonuçlarına göre üçüncü, belediye başkanı sonuçlarına göre ikinci sıradadır.
Belediye seçimlerinde yüzde 23 ile birinci parti olan ANAP’tan, 800.000’e yakın daha az oy almış, yüzde 19’da kalmıştır.
Üstelik parti tercihlerini daha iyi yansıtan il genel meclisi seçimlerine göre yüzde 21 olan DYP ve ANAP’tan 600.000’den fazla oyla geridedir ve yine yüzde 19 ile üçüncü partidir!

***

Şimdi İstanbul’a bakalım:

Tablo açıktır: Büyük isimler, başa baş, birbirini kırmış, aradan Erdoğan sıyrılmıştır.
Orta solda veya orta sağda, bir aday lehine, öteki adaylardan birinden herhangi bir seçmen kayması Erdoğan’n seçilmesini engelleyebilirdi.

***

1994’te Ankara’da ne oldu?

Ankara’daki tablo daha da nettir:
Refah ile SHP arasındaki oy farkı sadece 6.471 seçmen.
Yani sadece 3.236 kişi taraf değiştirse, veya SHP 6.472 oy daha alsa Melih Gökçek yerine Korel Göymen seçilecekti.
Sonradan SHP ile birleşen CHP adayı Ali Dinçer ise 400.000 dolayında başa baş geçen rekabette, ancak 30.082 oy alabilmiş ve Göymen’i engellemişti.

***

Neler öğreniyoruz; Sarıgül’ü ve Yavaş’ı başkanlığa götürecek yol nereden geçiyor?
1) Ankara ve İstanbul, Türkiye genelinde ikinci, üçüncü sırada olan bir partinin belediye başkan adaylarını seçebiliyor.
2) Orta sağ ve orta soldaki bölünmeler din eksenli siyaset yapan partiye, yani o zaman Refah’a, günümüzde AKP’ye yarıyor.
3) Seçim sonuçları, birkaç seçmenin bile değiştirebileceği bir rekabetle ortaya çıkıyor.
4) Sandığa gitmeyenler de giderse, sonucu değiştirebilirler.
5) Her belediyede, en güçlü muhalefetin adayına, öteki seçmenlerden bir destek gelirse, seçilme şansı çok artar.
Bilmem fazla söze gerek var mı?