‘Denge, her takımın anahtarıdır’ der efsane teknik direktör Alex Ferguson… Örneğin Konyaspor için gayet geçerli bir tespit bu! Sahadaki 11 kişi birbirini tanıyor, solbekinden stoperine atağa birlikte çıkıyor, defansa birlikte dönüyor, kendi oyun dengelerini aynı istikrar içerisinde koruyorlar. Taktik dizilişi rakibininki gibi 4-2- 3-1 olan Galatasaray ise bu tanımın adeta tam tersi! Oyun kanatlara açılamıyor, göbekten zaten gitmiyor, ileri ulaşsa kimse tehlike üretmiyor… Öylece duruyorlar sahada amaçsız ve alabildiğine vasat! İkinci yarının 56. dakikasına kadar aynı durağanlıktadevam ediyor karşılaşma. Ne istediğini bilen ve zaten gol atmak gibi bir derdi olmayan Konyaspor’a karşı ne yapsa olmayan ama zaten bir şey de yapmayan G.Saray... Bu dakikadan sonra hafif de olsa hareketleniyor Sarı - Kırmızılılar. Öyle rakibi tüketen bir atak zenginliği değil sadece rakip kalenin bir işe yaradığının farkındalığı! Sarı - Kırmızılıların gole en yaklaştığı an 80. dakikada Olcan’ın direkten dönen kafa vuruşu oluyor. Kalan dakikalar da sonuç getirmeyince puanlar bir kez daha buhar oluyor.