Ligin en iyi kadrolara sahip, en kariyerli iki takımı sahada olduğunda, adı da ‘derbi’ olduğunda ister istemez güzel futbol bekliyor her maç sever. Organize ataklar, çalışılmış taktikler, bol şut, şiir gibi bir oyun… Ama bu bir İstanbul derbisi. Özetle bunların hiçbirisi olmuyor. Biri taktiğini tamamen rakibinin oyununu bozmak üzerine kurmuş diğeri ise bu taktiğe formül üretememiş iki takım son derece kısır bir futbol sergiliyor. İstatistikler eğer puana dönüşebilseydi, Galatasaray topla oynama, isabetli pas yapma, korner ve şut fazlasıyla bir kanaat notu alabilirdi belki ama o kadar. İki tarafın da net pozisyonu yok. Sürekli sıkışan, sıkıştıkça tansiyonu artan, tansiyon yükseldikçe baştan ‘ince’ sonradan bariz hale gelen faulleri artan bir tabloya dönüşüyor. Mücadele var mı var ama vasatın dışında bir sonuç getirmiyor. Galatasaray adına maçta dikkat çeken isim ‘çakma’ sol bek Barış Alper. Genç futbolcu, kendisine verilen görevi büyük bir gayretle yerine getiriyor. Böylesi sıkışan bir futboldan son bir umut bir patlama beklemek hayalperest bir futbol sevdası. Ama tabii hayaller Paris, gerçekler İstanbul olunca, bu maçta yaşanan tek patlama sıkıntıdan oluyor.