Normal şartlarda, Türkiye Süper Ligi’nin en beklenen, en merak edilen maçı olması gerekirken, şampiyonu belli, takımlarının sıralaması belli bir ligde tam anlamıyla ‘olsa da olur, olmasa da’ bir maça çıkıyor F.Bahçe ve G.Saray. Maçı daha ciddiye alan taraf, ligdeki durumunu da teyit edercesine F.Bahçe oluyor. G.Saray, Torrent’in muhtemelen maç sonrasında “Ne yapayım, takımı ben kurmadım ki” açıklamasına sığdıracağı klasik 4-2-3-1’lik dizilişiyle çıkıyor sahaya. Bu, son derece renksiz, rakibinin oyun kurgusuna maruz kalmayı tercih eden, herhangi bir organize oyunu olmayan G.Saray, F.Bahçe’nin 20. dakikadan itibaren artırmaya başladığı baskıya karşılık veremiyor. Böylece F.Bahçe, 26’da Samuel’in asisti ve Zajc’ın şutuyla ilk golü buluyor. Maçın 68. dakikasına kadar gerek skor gerekse not alınacak pozisyon konusunda bir gelişme olmuyor. Bu dakikada, hızlı çıkan F.Bahçe, Serdar’ın şutuyla ikinci golünü buluyor. G.Saray, Babel ile Kerem’in çabaları dışında teknik kadrosu ve futbolcularıyla duruma ‘seyirci’ kalıyor. Kenardan gelen müdahaleler de çareden ziyade yaraya tuz basmak oluyor! Futbolda formül klasiktir: Sistem tıkandığında, bireysel yetenekler çıkar sahneye. Ancak G.Saray’ın mevcut kadrosuyla bu ancak güzel bir hayal olarak kalıyor.