Sneijder’in Galatasaray TV’ye verdiği röportajı izlemişsinizdir.(Kaçırdıysanız www.cumhuriyet.com.tr’de geniş bir özeti var).Röportajın altı çizilecek çok noktası var ama bence en çarpıcı kısmı, ünlü futbolcunun Riekerink’i anlattığı bölüm. Galatasaray’ın teknik direktörünü uzun yıllardır tanıyan Sneijder, “Bize bir şeyler öğretmek istiyordu” diye anlatıyor hocasını ve ekliyor “Bu kadar yıl sonra halen bize bir şeyler öğretmeye çalışıyor.”

Bunu, parlak bir kariyere sahip, hocasından kat be kat fazla para kazanan bir yıldız söylüyor. Bu para kısmı önemli, neden mi? Çünkü birine saygı duymanızın psikolojik yolu sizden “çok” olmasından geçiyor. Çok para (maalesef) güçle eş anlamlı çoğu zaman. Bu oyununda bunu yenebilen tek unsur var: Çok bilmek!

Türk futbolunun çoğu zaman gelip tıkandığı nokta da bu işte. Özellikle yeni jenerasyon söz konusu olduğunda, karşınızdaki adamdan özellikle bilgi olarak “çok” değilseniz, sizin anlattıklarınızı dinlemesi mümkün değil. Bilgi açısından çok olmaksa, bizim milletçek sevmediğimiz bir gereklilikten geçer: Çalışmaktan, çok çalışmaktan.

Sezonun başında soru işareti olan Galatasaray’ın teknik direktörü, şu anda biz basının cadı kazanında, altı kısık ateşte oturuyor. İlk mağlubiyetinde, kazanın altı açılmak üzere… Ama şu ana kadarki gidişat, ortaya konulan futbol hocanın elinde ateşi kısmak için çok önemli bir malzeme olduğunu gösteriyor: Çok olmak. Belli ki bu doğrultuda çok da çalışıyor. Rakibini, futbolu ve en çok da futbolcularını. Riekerink, elindeki malzemenin de sahadaki malzemenin de son derece farkında. Geçen sezon, ipleri kopan, sahaya birer boncuk tanesi gibi dağılıp her biri bir tarafa yuvarlanmaya başlayan taneleri, bir ipe dizmeyi başardı şu ana kadar. Henüz ipi sağlam değil ama, bir bütünün parçası olmanın çok daha ahenkli bir tablo yarattığını gösterdi. Geriye, yönetimin, camia ile elele vererek, bu “altın bileziğe” parlama imkânı vermesi gerekiyor. Skor ne olursa olsun!