Günümüzde kendisini en çok sosyal medyada var eden bir davranış biçimi var.

Ben bu davranışı "çaresiz zorbalık" olarak tanımıyorum. Anonim bir lakabını ardına saklanmış, aşırı yüksek ve sürekli kazanan tarafta görünmek istiyor.

Başarısızlığa asla tahammülü yok. Başarı ölçütlerini kendi koyuyor, onlara ulaşamayanların vay haline. Yılların siyasetçisi bir gaf mı yaptı, usta mizahçı bu seferki dizisinde güldürmedi mi, efsane futbolcu bir iki maç kötü mü oynadı... Vay onların haline. Gelsin "edit"ler.

Güncel olaylar ile popüler kültür ürünleri arasında görsel ve işitsel bağlantı kuran "edit kültürü" belki de sosyal medyanın en güncel akımı. 

Yüksek sarkazm dozuyla başarıyı, başarısızlığı mutluluğu ve mutsuzluğu aslında gündemi saran her duyguyu abartan abartırken de asıl bağlamından koparan ve duygusal bağlantısızlık yaratan bir kültür bu.

Eskiyenin yerine yenisini kırılanın yerine aynısını isteyen şımarık bir çocuk gibi...

Neden mi çok yaygın. Kısa yanıt zorbalık uzun yanıt ise çaresizlik.

Çaresiz çünkü üzüntüyle, yenilgiyle, başarısızlıkla yüzleşmek istemiyor. Üzülürse, yenilirse ve başarısız olursa nasıl zorbalanacağını gayet iyi biliyor. Daha da kötüsü yalnız kalmaya ufacık dışlanmaya tahammülü yok. O yüzden kaybedenin bile kazanananı olmak istiyor.

En iyi "sad edit"i o yapsın yapamıyorsa paylaşsın. Bu kötü günde bile yüksek etkileşime ulaşsın.

O yüzden en sert fikirler, bilinç altında dolaşan en filtresiz düşünceler onun paylaşımlarında ses buluyor.

Sanatta, müzikte, sporda ve diğer bir çok alanda neden eskisi kadar büyük isimler olmadığını sorup duruyoruz.

Belki de bunun yanıtı da çaresiz zorbadadır. Çünkü efsaneler de düşer ancak düştüklerinde yanında olacak kimseler varsa kalkarlar. 

Düşenin yanında olmak günümüz deyimiyle hiç de "hype" bir tavır değil ne yazık ki. O zaman siz "edit"lerden devam...