Ölüye de kızdı...

İyi mi?..

*

İmam sinirlenerek:

“Birisi de ölmüş...”

Ölü:

“Eee gaz sıkılınca...”

İmam:

“Eşkıya bunlar, eşkıya...”

Ölü:

“Öldük yani...”

İmam:

“Bilmiyorum, üzerinde durma gereğini de duymuyorum...”

Ölü:

“Dereler bizimdir... Dereler bizimdir...”

İmam:

“Yav sen kimsin?.. (.....) Eli taşlı eşkıya şehre inmiş Hopa’da... (.....) Tabii bu arada bir tanesi de kalp krizi geçirmek suretiyle ölmüş... (.....) Bunlara karşı dik duracağız, dik...”

*

(İmamın sözleri, Trabzon konuşmasından aynen alınmıştır...)

*

Ölü; aslında suyu, toprağı uğruna öldüğü için ölümsüzleşen, o dirilerden çok daha yüce, Hopalı emekli Öğretmen Metin Lokumcu...

Artık bizim kahramanımız...

Şehit; ormanı, yaylası, suyu, toprağı için canını verense...

Al sana şehit...

Saygısızca ona “Birisi” desen de demesen de...

Biz onun adını, uğruna öldüğü yüce dağlara, coşkulu derelere, yeşil ormanlara, geniş yaylalara vereceğiz...

Her zaman saygıyla ve minnetle anarak...

Asla unutmadan...

*

İmam ise...

Ağzını açana kızıyor, ses verene kızıyor, bağırana kızıyor, dik durana kızıyor, görene kızıyor, duyana kızıyor, kıpırdayana kızıyor, yürüyene kızıyor...

Bu ise ölü...

Ben böyle imam görmedim...

Ölüye kızdı...

*

Bu kadar mı olur nefret?...

Hınç...

İntikam...

Kin...

*

Düşünüyorum da, imam olarak bir gün ölümüz eline geçerse...

Allah muhafaza...

\n\n