Çoğu zaman hüznümü yanıma alıp geziyorum sokaklarda...

Keyifsiz...

Ne şımarıp taşlara tekme atmak geliyor içimden... Ne zıplayıp bahçelerden sarkmış dallara bir şaplak patlatmak...

Belli etmek istemiyorum aslında...

Ama...

Sokakta insanlara bakışım değişti; bir şüphe, bir güvensizlik, bir yabancılaşma, bir acı, bir kuşku var sanki aramızda...

Gözlerimi kaçırıyorum dostlardan...

Sanki ortak bir yalanımız varmış, ortaya çıkmış da...

Sanki taşa, toprağa...

Memleketin suyuna, havasına...

Kırgınım...

*

Arkadaşlarımız “Mahkeme, tahliyeleri yine reddetti” haberini getirdiklerinde, tüm bu olanları ve olacakları kör kuyulara yeterince bağırdığımızı düşündüm...

Ama işte bu nefretin peşine takılıp gitti kalabalıklar...

Belki de yaşamımda ilk kez o soruyu sordum kendi kendime:

“Değer mi?..”

Bütün yürekli şairleri uğruna sürülmüş...

Bütün yiğit yazarları uğruna vurulmuş, bombalarla parçalanmış...

“Vurulduk ey halkım unutma bizi” diye süren... En içten, en yürekten, en derinden seslenen... O acı vasiyeti bile anlamamış...

Ve çağdaşlık şarkıları yarım kalmış...

(.......)

Gerisini dilim varmıyor söylemeye...

“Değer mi?..”

*

İşte bakın...

Ne bekliyordunuz?..

Huzurlu, mutlu, güzel günler mi?..

Hukuk mu?..

Demokrasi mi?..

Medeniyet mi?..

Korkmadan, sinmeden, çağdaş ve özgür insanlar gibi yaşamak mı?..

Şöyle başımız dik?..

Kırgınım...

Bir kömür çuvalına gittik...

*

Çiçekçinin önünden geçerken güllerin renklerine, papatya demetlerine dönüp dönüp bakmıyorum artık...

Komşunun bahçesinden elma çalma planımı iptal ettim bu sene... Postal, onunla niye oynamadığımı anlamıyor...

Canım yandı canım...

Taşına, toprağına...

Suyuna, havasına...

Kırgınım...

\n\n