Eski adıyla İnönü, yeni ismiyle Vodafone Park Stadı’nda onurlu bir başkaldırışa tanıklık ettik dün... Yoktan bir varoluş öyküysüydü sergilenen oyun.. Sanki, Abidin Dino, ‘tek ayakla, tek elle hayata tutunan gençlerin’ mutluluğunu resmediyordu yeşil sahalara. Yok yeşil sahalara değil, aslında yüreğimize çiziliyordu bu mutluluk tablosu... Niye mi mutluyduk? Ampute Milli Takımımız, İngiltere’yi devirmiş zafere imza atmıştı uzatma golüyle. Yalan yok, İngiltere, bildiğiniz İngiltere’ydi; işin içine futbol girince nasıl ve nerede oynanırsa oynansın favoriydiler; dünkü gibi. Üstelik, bizim maça kadar gol bile yememişlerdi. Ama bu kez yiyeceklerdi... Çünkü, vatanı için ayağını Şırnak’taki kahpe mayına feda eden Kaptan Osman ve arkadaşları vardı karşılarında... Devre biterken 1-0 yapmıştık Ömer’le; maç biterken skoru dengelemişti Britanyalılar.. Acaba, avucumuza kadar gelen Avrupa Şampiyonluğu elimizden kayıp gidecek miydi diye düşünüyorduk. Gel gelelim, bizlerin ‘Acaba’ dediği dakikalarda sahadaki kahramanlar mangası bir an olsun düşünmemişti kaybetmeyi.. İngilizler şaşkındı. “Bu Türkler iki ayağı yere basar gibi oynuyor” diye mi düşünüyorlardı bilinmez, kronometreler uzatmalara eriştiğinde meşin yuvarlak sağ çaprazda Osman Çakmak’ın önünde kaldı. İşte o dakikada Mehmetçik Vakfı’ndaki reklam aklımıza geldi. Çünkü reklamda yine son dakikadaydı ve yine top Osman’ın önündeydi.. Top, Osman, kale ve gol...
Reklam mıydı izlediğimiz, yoksa Osman gerçekten mi gol atmıştı çözemedik ilk şaşkınlıkla. Kedimize geldik; baktık, reklam değildi. Mayından kılpayı kurtardığı sağlam ayağının yanına koyduğu yüreğiyle vurmuştu topa Osman. Sadece kendi yüreği değildi yanlış anlaşılmasın. Tribündeki onbinlerin, TV’leri başındaki milyonların, yüreğiyle asmıştı topu 90’a... Evet, futbolun Türkiye’deki gururudur Amputeler... Örnek alınması gereken birer şeref abidesidir bu gençler...
Kimi kazada, kimi doğuştan, ayaklarını, ellerini kaybeden ama hayattan ama spordan ama futboldan kopmayan kahramanlar mangasıdır artık Türkiye Ampute Milli Takımı...