Samandağ Belediye Başkanı Refik Eryılmaz, Suna Polat Gençlik Merkezi’nin açılış töreninde, “Lütfen depremin unutulmasına izin vermeyin, Hatay Türkiye’deki herkesin meselesi olsun” diyordu. İş insanı ve eski Galatasaray Kulübü Başkanı Adnan Polat, depremin ilk aylarında Samandağ’a yaptırdığı 123 konteynerlik geçici barınma alanının yanı sıra bir süre önce kaybettiği annesi adına üstlendiği gençlik merkezi inşaatını da tamamlamış ve bir grup misafirle kurdele kesmeye gitmişti. “Barınmanın yanı sıra sosyal alana da ihtiyaç var. O yüzden bu binaya yöneldik. Spor sahaları da yapacağız” sözü dikkat çekiciydi. Açılışa katılan Galatasaray Başkanı Dursun Özbek ve yönetici Erden Timur da kendilerine her mikrofon uzatıldığında, “Galatasaray burada. Fenerbahçe ve Beşiktaş’ı da bekliyoruz. Geçici barınma alanlarını kalıcı konutlara çevirmeliyiz. Biz 100’ü Hatay’a yapılmak üzere 300 konutun sorumluluğunu üstlendik” dediler. Çocuklara forma ve atkı dağıtıp gönül aldılar. Ertesi gün CHP Genel Başkanı Özgür Özel Hatay’daydı. İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu ile birlikte ilçe ilçe dolaşıp bölge insanını dinledi. Atatürk’ün bölgeyle ilgili “Hatay şahsi meselem” sözünü sıkça anımsattı. Artık Hatay öyle bir noktaya gelmiş ki yurttaş derdini anlatacak birilerini arıyor. “Devlet yetkilileri yok, bari spor kulübü veya muhalefet partisinden birisi olsun, yeter ki bizi dinlesinler” diyorlar. Bu bağlamda iki ziyaret de çok değerli.

Gerçekten de 6 Şubat depremlerinde büyük yıkım yaşayan Hatay, “sahipsiz” bir kent görünümünde. Öncelikle havaalanının 4 kilometrelik pistinin 925 metrelik bölümünde göçmeler ve kırıklar oluştuğu için sadece küçük jetler iniş yapabiliyor. Tarifeli sefer yok gibi. Yetkililere sordum, havaalanının aynı yerde, yani Asi Nehri’nin kurutulmasıyla oluşan alanda kalacağını, pistin çelik kazıklarla güçlendirileceğini söylediler.

HATAYLININ İSYANI: ÇÖKMESİNLER!

İnşa işine gelirsek Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, depremden günler sonra “Bu kardeşiniz size söz veriyor. Bir yıl sonra yeni yapılacak evlerinizde oturacaksınız” demişti. Göstermelik 3-5 proje dışında yoğun bir toplu inşaat faaliyeti yok. Bırakın yeniden yapmayı, ağır ve orta hasarlı binaların yıkımı geçen cuma (10 Kasım’da) tamamlanmış. Valilik verilerine göre 79 bin binanın 74 bini yıkılmış. Geride kalan 5 bin binaysa duruyor. Çünkü mahkemelikler, hatta bazı ağır hasarlı binaların kapılarına “Mahkemeye gidildi” yazılmış. Konuyu sordum, depremde evini kaybeden bir Hataylı, “Evim merkezde denize beş dakika mesafedeydi, şimdi dağa gönderiyorlar. Tıpkı molozlardan çıkan inşaat demirleri meselesindeki gibi rant önceliği var. İstemiyorum birilerinin bana ev yapmasını. Kendi param var, yaptırırım. Yeter ki malımıza çökmesinler.” Doğal olarak “Ama altından fay hattı geçiyorsa” sorusunu yönelttim. Yanıt sertti: “İstanbullusun, Ataköy’ü bilir misin? Benim orada da evim var. Denizin ortasına; demir kazıklar üzerine gökdelenler yaptılar; o sahilin altından fay hattı geçmiyor mu? Japonya’nın her tarafı fay değil mi? Kimi kandırıyorsunuz?”

Sohbete, CHP il yöneticilerinden Ayhan Bey de katıldı. Gözleri yaşlıydı. Hâlâ haber alınamayan Ada bebeğin dedesiymiş. Kızıyla damadı da enkaz altında kalmış. Dokuz ay geçmesine karşın cenazelerine bile ulaşamamışlar. “İlgisizliği buradan anlayın, kızımın, torunumun mezarı yok. Enkazdan çıkmadı cenazeleri. Kimse ne olduğunu bilmiyor. Evlatlarım gibi on binlerce kişi kayıp” diyor. Samandağ sahilinde ilk günlerde dökülen molozlara bakıp, “Oradalar mı” diye soruyorum. “Dün bir yıkım ekibi cenazelere rastlamış, kimbilir, kimdi” dedi. Sırf Antakya’daki kaybın açıklanan resmi kayıp sayısının üzerinde olduğu ısrarı sürüyor. Hataylı bir yetkili, gazeteci olduğumu bilmeden, “80 bin kişi nerede bilmiyoruz, belki de kenti terk ettiler” dedi, yüzünü yere eğerek. Resmi rakama 80 bin cenaze daha ekleyin bence!

Evet, Hataylı dertli. Siz de dertleniyorsunuz. Çünkü Amanoslar’dan ovaya inerken kentin üzerinde bir toz toprak tabakası görüyorsunuz. Yoklar listesi uzun. En acısı da umut yok buralarda yarına dair!