Yıllar önce yağmurun bastırdığı bir yaz günü Floransa’da sokak satıcısından aldığım dev şemsiyenin sapı son taşınma serüvenimizde kırıldı.

En çok yağışlı ya da karlı günlerde sevdiklerimizi uğurlarken camide kullanırdık bu şemsiyeyi... Altına 10 kişi sığar. Aile tarihimizdeki adı “cenaze şemsiyesi” olarak da geçerdi.

Elimde şemsiyenin kırık sapı evde dört döndüm. Yeni evin kargaşasında yapıştıracak tutkal da bulamadım.

Sonra karar verdim. Boşveeeer... Şemsiyenin sapı bende olduğu sürece sorun yok!

***

Bulunduğumuz coğrafyada ne de olsa bahar havası esmekte. Her ne kadar birbirini izleyen dört mevsim varsa da biz bahara takılı kaldık. Amerikalı PR’cıların medya için uydurdukları “Arap Baharı” tanımlaması öylesine tuttu ki, ne cehennem sıcağı umurumuzda, ne sağanak yağış, ne de fırtına...

Suriye 3’e bölünme riski altında, “Arap Baharı”...

Libya’da savaş çıktı, orası da parçalanabilir, yeni yönetim şeriat ilan etti, “Arap Baharı”...

Ha bu arada, Ortadoğu ve Kuzey Afrika’daki başkaldırının nedeni “Facebook” imiş... Önceleri saf saf inandık buna. Bu ne biçim Facebook ki örneğin Suudi Arabistan’da, Körfez Emirlikleri’nde bahar havası estiremiyor da gücü sade Batı (Mağrip) ve Doğu (Maşrık) Araplarına yetiyor? Bahar havası neden bir türlü Basra’ya inemiyor?

***

Türkiye giderek bulunduğumuz bölgenin şemsiye ülkesi olmakta... Gerçi Türkiye’de iktidarlar Saddam’la bile iyiydi. Mısır lideri Mübarek’le ballı börek, Suriye’nin genç Esad’ı ile kanka durumu... Kaddafi desen, delidir ne yapsa yeridir, aileden biridir... Suriye örneğini alırsak ticari ilişkiler aldı başını yürüdü, stratejik ortak olduk, sınırlarda kontrolü kaldırdık.

Derken filmdeki “jön”ler değişti. İyi adamlar kötü adam rolüne geçtiler.

Anladık ki bölgede artık din kadar para da çimentodur.

***

Arap Baharı’ndan önce Türkiye ile İsrail arasında insana “Bu senaryoyu kim yazdı?” dedirten Mavi Marmara olayı patladı.

Bu olayın sonuçları Türkiye’nin bölgenin şemsiye ülkesi olmasına ivme kazandırdı.

Film senaryosunda “konu” çok önemlidir, ama yetmez. Başında iyi kıvırtan bir dansöz, ortasında bol kavga, sonunda da mezarlıkta ağlama sahnesi olan Türk filmi ile büyüyen yazlık sinema çocukları ise “konu”nun önemini pek bilmezler. Ne var ki o aynı çocuklardır Türkiye’yi bugün yönetenler...

Ayrıca konu iyi, ama çekim kötü ise film başarısız olur. Kaldı ki ön plan net, arka plan flu olabilir.

Arap Baharı senaryomuza dönersek, acemi yönetmenin yaptığı montaj hatalarını seyirci pek fark etmez. Tıpkı evlerimize kapanıp seyrettiğimiz televizyon dizilerinde olduğu gibi... Objektif büyüyünce bakış açısının daralması kuraldır, ama bize tersi gösterilir.

Ve Hollywood’un iyi filmcileri bilir ki senaryo çalışmalarına oyuncular dahil edilmez. Oyuncunun görüşlerini senaryoya yansıtmasına izin verilmez. Oyuncu senaryonun komedi mi, dram mı olduğunu önceden bilmez.

***

Türkiye’yi bölgenin şemsiye ülkesi yapmak için yazılmış bir senaryo var.

Şemsiye ülke olmak çok güzel de...

Sapı kimin elinde?

\n\n