Herkes iktidar partisinin ABD’de olduğu gibi 12 Haziran’da sandıktan iki partili bir sistemin oluşması için elinden geleni yaptığını bilmelidir. Erdoğan’ın bu nedenle MHP’ye yönelttiği salvoların, Bahçeli ve arkadaşlarını yüzde 10’luk barajın altına itmeyi amaçladığı biliniyor.

Seçim sistemimize 12 Eylül darbe döneminin armağanı olan böylesine yüksek bir baraj düzenini değiştirmeye yanaşmayan AKP kadar ne yazık ki CHP de bu antidemokratik engelin vebalini taşıyor. Bu nedenle Sayın Kılıçdaroğlu’nun, partisi iktidar olursa barajı indirme vaatlerini bir tür günah çıkartma olarak değerlendirmekten geri duramıyorum.

Dün bu konu üstünde kendisi ile konuştuğum değerli arkadaşım Erol Tuncer, “Hiçbir ülkede bizimki kadar yüksek bir baraj uygulaması yoktur” dedi ve Rusya’nın seçimlerde yüzde 7’lik bir baraj kullandığını, ikinci sırayı aldığını söyleyerek şu bilgileri iletti:

Almanya, Belçika, Estonya, Gürcistan, Macaristan, Moldova, Polonya, Çek Cumhuriyeti ve Slovakya’da yüzde 5’lik barajla milletvekilleri seçiliyor. Avusturya, Bulgaristan, İtalya, İsveç ve Norveç’te yüzde 4 olan barajlı seçim, İspanya, Romanya, Yunanistan ve Ukrayna’da yüzde 3’e, Danimarka’da 2’ye düşüyor. İsveç, Finlandiya, İrlanda ve İzlandalı seçmenler için baraj sorunu yok.

Yüzde 10’luk baraj yüzünden yüksek düzeyde seçmen oyunun parlamentoda temsil olanağı bulunmadığı ülkemizde, milli iradenin tam olarak TBMM’ye yansıdığını söylemek elbette inandırıcı olamaz. Nitekim 2002 seçimlerinde, baraj altında kalan oy oranı yüzde 45.3’e kadar çıkmış, dolayısı ile her iki seçmenden birisinin oyu temsilcisiz kalmıştır. Yüksek barajı savunanların sığındığı yönetimde istikrarın faturası temsilde adalet ilkesini boşlukta bırakmıyor mu? Bu sorunun cevabını tam ve inandırıcı olarak yanıtlayabilmek için seçimden birinci sırayı alarak çıkan partinin TBMM’de oy oranlarının çok üzerinde sandalye sağladığına dikkat etmek yeterlidir. Tuncer, haklı olarak bunun adeta bir sandalye vurgunu olduğunu söylüyor. Sözlerini de ANAP’ın 1987 seçimlerinde oyların yüzde 36.3’ünü alarak 292 milletvekilliği kazandığını, 2002’de AKP’nin yüzde 34.3 oyla 550 sandalyeden 363’üne sahip olduğunu, öylelikle 31.7’lik fazla koltuk kazandığını ileri sürüyor. Her iki sonucun, söz konusu partiler için, seçmenlerin üçte birinin desteğiyle, TBMM’deki sandalyelerin üçte ikisinin elde edilmiş olduğunu anlatıyor.

“2002’de baraj yüzde 5 olarak sandığa gidilseydi ne sonuç alınırdı” diyorum. O zaman AKP’nin 266, CHP’nin 117, DYP’nin 44, MHP’nin 34, bugün adı bile geçmeyen Genç Parti’nin 28 ve DEHAP’ın 53 milletvekilliği alacağını Anavatan’ın da 8 sandalyesi bulunacağı yanıtı alıyorum.

Bugünkü sistem, DEHAP’ın yerini almış olan BDP’nin yüzde 10’luk barajı aşamayacağı için adaylarını “bağımsızlar” adı ile yarışa sokmak gibi zorunlu bir hülleye başvurmasına yol açmış oluyor. Bu nedenle de o adaylar arasında partinin eşbaşkanı olanların bile, bu kimliklerini bırakmış görünmeleri kime ne kazandırıyor ki?

Sayın Erdoğan’ın yakasına seçim barajı en yüksek ülkenin Başbakanı madalyasını takmaktan başka?