Dün sabah, haber kanallarının tümünde ülkenin çeşitli bölgelerindeki binlerce yurttaşın ellerinde bayraklarla düzenledikleri yürüyüşlerde, terör örgütünün şehit ettiği 13 Mehmetçiğimizi anmak amacı ile nasıl tek bir yürek haline gelindiğini izledim.

Sonra bu birlikteliğin, herhangi bir kurumsal örgütlenmeden kaynaklanmadığı halde, sıcak bir temmuzun pazar gününde ve bir anda nasıl oluştuğunu merak ettim. Gerçi, o gücün kaynağını küçültmek amacı ile belirli bir Taraf’ın gazetesi, bu oluşumları “milliyetçilerin gösterileri” olarak değerlendiriyordu... Ancak gerçekler, ekranlara yansıyan toplumsal tepkilerin, “milliyetçilik” olarak salt ve sınırlı bir çerçeve türünden sosyolojik bir damgalamayı çok aşacak başkaldırılar olduğunu söylüyordu

Zira, o başkaldırı yürüyüşlerine sadece katılanlar değil, evlerinin pencerelerinden sarkarak alkışları ve salladıkları bayraklarla da destek vermekte olanlar da binlerle anlatılacak kadar çoktu. Hiç kuşku duyulmasın ki, aralarında kendilerini Türk olarak görenlerin yanı sıra Kürt kökenli olduklarını söyleyenler de eylem birlikteliğindeydi.

Çünkü hep söylediğimiz gibi, dini, ırkı, milliyeti olmayan terör; bu kez vatani görevlerini yapmakta olan 13 çocuğumuzu ailelerinden kopartıp almıştı.

***

Bir gazetemiz bu eylemlerin arkasındaki gizli gücün, hemen herkesin evinde bulunan internet adındaki çağın en büyük silahı olduğunu ve “yurdun her tarafında çeşitli internet forumlarından örgütlenen binlerce kişinin alanlara aktığı”nı yazıyordu. (Hürriyet 18 Temmuz)

Bu açıklamadan yola çıkarak internet denilen o silahın, sansürcülerin; dolayısıyla diktatörlük heveslilerinin de en güçlü düşmanı olduğunu düşündüm. Hangi yasakçı, elindeki silaha güvenerek, “şöyle yazacaksın” ya da “hayır öyle yazmayacaksın” diye günümüzün kitle iletişim araçlarını susturacağını sanabilir ki?

Elindeki kumanda aygıtı ile haber kanalları arasında dolaşmayı alışkanlık hale getiren eşim, iki gün önce o kanallardan birisinin artık eski saydamlığında olmadığını söyleyerek bir başkasına zaping yapıyordu. Bu bireysel boykotlar, internet sohbetleri ile birden yaygınlaşabiliyor. Tıpkı pazar \tgünkü 13 şehit haberinin neden olduğu teröre lanet toplantıları için oluşturulan birlikteliklerdekiler gibi.

Tek kanallı devlet radyosunun vericisine el koyduğu zaman; bütün bir ülkeye egemen olabileceğini planlayan darbecilerin döneminde internet denilen bu silah var olmuş olsaydı…

Evdeki hesaplarının çarşıya uymayacağı o günlerde de görülmez miydi? Ve 12 Mart’lar ya da 12 Eylül’ler amaçlarına ulaşabilir miydi?