İstanbul Cumhuriyet Savcısı Mehmet Selim Kiraz’ın katlinden bu yana tam bir yıl geçti. Soruşturmayı bir Cumhuriyet Başsavcı Vekili seyrediyor, soruşturmayı yürüten başka savcı var mı o bile bilinmiyor...

Aslında her şey daha önceden planlanıp çalışılmaya başlanmıştı ama İdare Mahkemesi ve Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kurulu kararlarına karşın 27 Mayıs 2013 tarihinde gece vakti, yerine Topçu Kışlası yapılması için Taksim Gezi Parkı’nın yıkımına başlandı. Hakkını teslim etmek gerekir; başta Taksim Dayanışması üyeleri olmak üzere birçok duyarlı insanın tepki vermesi ve bu tepkiyi çoğaltması sonucunda yıkım (mecburen) durduruldu ama, protestolar Ahmet İnsel’in deyimiyle çoktan “Haysiyet Mücadelesi”ne dönüşmüştü.

Gezi Direnişi ve Berkin
Protestoların sebebi elbette sadece ağaçların sökülmesi, parkın yerine başka bir şeyin yapılması değil, siyasi iktidarın halkın yaşam tarzına yönelen şiddetini artırmasıydı, tek tipleştirmeye, siyasi iktidarın belli bir yaşam biçimini dayatmasına karşı koymaktı. Bu nedenledir ki eylemler tüm Türkiye’ye yayıldı.
Ülkenin her yerinde polis protesto eylemlerine çok sert şekilde müdahale etti. İnsanlar yerlerde sürüklendiler, gaza boğuldular, yaralandılar, uzuvlarını kaybettiler, hatta öldürüldüler. Bu ölümlerin en acısı da ekmek almak için sokağa çıkan 15 yaşındaki Berkin Elvan’ın ölümüydü.
Protestoculara “çapulcu”lar denildi, çapulculara reva görülen muamele avukatlarına da aynen uygulandı ve Gezi’de uygulanan şiddete Çağlayan Adliyesi’nde tepki veren avukatlar da sürüklenerek gözaltına alındılar. Avukatlara destek veren yargıca da “Çapulcu Hâkim” adını verdiler.
Tüm ülkede meydana gelen ölüm olaylarının failleri belirlendi, yeteri kadar tatmin edici olmasa da soruşturmalar açılıp yargılamalar yapıldı. En azından failler belirlenmişti. Sadece Berkin Elvan’ı öldüren gaz fişeğinin çıktığı silahı kullanan tespit edilemedi. Emniyet Müdürlüğü yetkilileri soruşturmaya ciddi defans uyguladı. Soruşturma savcıları değiştirildi. En son Cumhuriyet Savcısı Mehmet Selim Kiraz görevlendirildi. Savcının fail olabilecek kişileri üçe kadar indirdiği ve Emniyet’ten bu üç kişinin isimlerini istediği ama, Emniyet’in polis isimlerini göndermediği söylenmeye başladı.

Paradokslu terör eylemi
Bu söylentilerin çoğaldığı bir gün 31 Mart 2015 günü iki DHKP-C militanı savcı Mehmet Selim Kiraz’ı üçe kadar indirdiği ve adlarını öğrenmek istediği polislerin isimlerinin açıklanması için rehin aldı. Kuşkusuz bu eylem, akıl ile izah edilebilir olmayan ve içinde paradoksları barındıran bir terör eylemiydi.
Polisin müdahalesi sonucunda iki terörist ölü ele geçirildi, Cumhuriyet Savcısı Mehmet Selim Kiraz ise şehit olmuştu. Aynı zamanda faili meçhul olmayan, failleri devlet tarafından daha cinayet anında ölü yakalanan bir soruşturma sonlandırıldı. Sonlandırıldı diyoruz çünkü, aksi halde bugüne kadar, yedisinde, kırkında, elliikisinde mevlit okutup kompozisyon yarışması açmaktan daha anlamlı bir şey yapılabilirdi. Bizi böyle böyle ölüme alıştırıyorlar. Tıpkı, 38 yıl önce öldürülüp bizzatihi yargı eliyle faili meçhul hale getirilen Ankara Cumhuriyet Savcısı Doğan Öz, faili hakkında hiçbir bilgimiz olmayan Ovacık Cumhuriyet Savcısı Murat Uzun ve çözüm süreci denilen zamanda failinin yakalanmasına tevessül dahi edilmeyen Cumhuriyet Savcısı Hakan Kılıç’ta olduğu gibi. Kulp ve Solhan’da şehit edilen meslektaşlarımız, tıpkı Ali Günday, Tahir Elçi ve daha nice avukat meslektaşlarımızda olduğu gibi.

Bugün 31 Mart 2016
Meslektaşımız, İstanbul Cumhuriyet Savcısı Mehmet Selim Kiraz’ın katlinden bu yana tam bir yıl geçti. Soruşturmayı bir Cumhuriyet Başsavcı vekili seyrediyor, soruşturmayı yürüten başka savcı var mı bilinmiyor. Şimdiye dek İstanbul Başsavcılığı’nı defalarca açıklama yapmaya davet ettiğimiz halde hâlâ, otopsi raporu, balistik incelemesi sonuçları, olay yeri tespit tutanağı açıklanmadı.
Failler öldü ama soruşturmada bir arpa boyu yol alınamadı. Failler öldü daha ne olacak diyemezsiniz. Yedisini, kırkını, elli ikisini yaptık daha ne yapacağız diyemezsiniz. Yeteri kadar mevlit okuttuk, dua ettirdik, tören düzenledik, kompozisyon yarışması yaptık, Çağlayan Adliyesi’ne adını dahi verdik, daha ne yapalım diyemezsiniz. Sorumluluktan kurtulamazsınız. Bu hain ve erken ölüm, devletin sırrı olarak kalmasın.
Bizler de ülkenin saygın ve onurlu yurttaşları olmayı hak ediyoruz. Bu ülkede neler olup bittiğini bilmek istiyoruz. En az, bu soruşturmayla ilgili iddianame düzenlendiğini dilekçelerinde yazabilen Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun avukatı kadar bilgi sahibi olma hakkımızın olduğunu düşünüyoruz. İstanbul Cumhuriyet Başsavcısı’nı, ilgili başsavcı vekilini ve soruşturmayı yürüten Cumhuriyet Savcısını bir kez daha göreve çağırıyoruz. Bizim acımız gerçekler ortaya çıkarılıncaya kadar dinmeyecek. Bizler, ölümlere ve öldürülmeye alışmayacağız.

MUSTAFA KARADAĞ
Yargıçlar Sendikası Başkanı

-

Türkiye’nin demokrasiyle sınavı

İlk Türk Anayasası Kanuni Esasi, 1876 yılında kabul edildiğine göre 140 yıllık bir demokrasi geçmişimizin ve kültürümüzün olması gerekir; ama yok. Çünkü demokrasinin önü sürekli kesiliyor.

Demokrasi konusundaki talepler hep başka bahara erteleniyor. Ülkenin her zaman demokrasiden daha büyük ve önemli sorunları var.
“O anda hep bir çözemediğimiz sorun vardır, komünizmden ötürü bir sorunumuz vardır, demokrasi ertelenir. Kürtlerle mesele olur, demokrasi ertelenir. İslamcılık, şeriat mesele olur, demokrasi ertelenir. Bizim kafamızda demokrasi adeta bütün sorunları çözdükten sonra varılacak Nirvana gibi bir yerdedir. Herhalde demokrasi kavramına çok saygı duyduğumuz için! Halbuki demokrasi sorunlar çözülünce varılacak bir yer değil, sorun çözmek için uygulanabilecek bir yöntem.”(*)

Demokrasisiz çözümler
Siyasal, ekonomik, toplumsal sorunları olmayan bir ülke düşünülebilir mi? Böyle bir şeyi düşünmek, dikensiz gül istemekten farksızdır. Türkiye, sorunlarını demokrasiyle çözmeyi hiçbir zaman düşünmedi. Her bunalımda akla gelen ilk iş, anayasayı rafa kaldırmaktır. Sultan II. Abdülhamit, henüz bir yılını yeni doldurmuş Kanuni Esasi’yi 1878 yılında Osmanlı-Rus Harbi’ni bahane ederek askıya almıştı. İşte o gelenek hiç değişmedi. Son günlerde MHP tarafından sıklıkla dillendirilen sıkıyönetim isteği anayasayı rafa kaldıracak bir girişimdir. Zaten fiilen askıya alınmış olan anayasa, sıkıyönetim ilanıyla tümden iptal olacaktır. MHP’nin bu girişimini kimlerin ellerini ovuşturarak beklediğini bilmek için kâhin olmaya gerek yok.

Sıkıyönetim isteyenler
Sıkıyönetim sosyal medyadaki destekçileri çoğunlukla gençlerden oluşuyor. Ülkenin geleceği için gerçekten vahim bir tablo... Böyle düşünen gençlere bir tavsiyemiz var. Önce 12 Eylül 1980 öncesini ve sonrasını çok iyi öğrensinler. Sonra geriye doğru araştırmalarını derinleştirsinler, 12 Mart 1971’i öğrenip anlasınlar. Şayet sıkıyönetim çare olsaydı, anayasayı rafa kaldırmak, anayasadaki hak ve özgürlükleri daraltmak kurtuluş olsaydı, 12 Mart’tan sonra, 12 Eylül’ü yaşamazdık. 12 Eylül sorunları çözseydi doksanlı yılların karanlığını ve bugünlerdeki endişe veren tabloyu görmezdik.
Sıkıyönetim isteyen genç kardeşim! 1961 Anayasası’nı 12 Mart 1971’de budayan askeri vesayet, 12 Eylül’de bu budanmış anayasayı dahi ülkeye fazla gördü ve sil baştan anayasa yaptı. Ülkeyi, anayasasız iki yıl yöneten darbeciler, öyle kanunlar çıkardılar ki herkesin kaderi bir anda tersyüz oldu. Sen bilmezsin, 1402 Sayılı Sıkıyönetim Yasası’nı. Bu yasayla, sıkıyönetim komutanları istedikleri devlet memurunu görevden alıyor, işsiz bırakıyordu. Bu yüzden üniversiteler hocasız, okullar öğretmensiz kalıyordu. Bak, bugünlerde yine aynısını yapmaya çalışıyorlar. Bu konuda bir kanun çıkarma hazırlığındalar. Bütün bunları adı parlamenter sistem olan, yasama yetkisinin Meclis’te olduğu bir düzen içinde yapıyorlar. Olası bir sıkıyönetimde neler yapılır, kimlerin yaşantısını bir anda tersyüz olur? İyi düşün! Sen bilmezsin, evlerinden sorgusuz sualsiz götürülüp bir daha geri dönmeyenleri. Dönenlerin ise ne halde döndüğünü...
Sıkıyönetim, olağanüstü hal sorunlara çözüm olmadı; bunca yaşanan olay bundan sonra da bu yöntemlerin sorunları çözemeyeceğini yeterince anlatıyor.

Uzlaşı yöntemi
Demokrasi, toplumsal ve siyasal sorunlara feda edilecek bir kurban değil, devasa sorunları aşmamızı sağlayan toplumsal bir uzlaşı yöntemidir. 140 yıllık demokrasi tarihimiz, demokrasiden gönüllü vazgeçişlerimizi yazmaktadır. Sıkıyönetimlerle demokrasiyi kesintiye uğratmak barışçı bir yol değil, kamusal düzeni sağlayan bir araç hiç değil.
Artık sorunlarımızı demokrasiyle çözmek zorundayız. Bu, bizim son şansımız.
(*) Murat Belge, Linç Kültürünün Tarihsel Kökeni: Milliyetçilik, 2006:99  

GALİP UYAR
Sosyolog