Ortaçağ ilericiliği ile toplumumuza dayatılan, ülkemizi kara deliğe atacak değişim palavrasına kanmış ve çılgınca da tüketen toplumumuzda mutluluğu simgeleyen, eskilerde kalan o akordeon çalan kızları arar olduk.

Güzelim İstanbul’da yaşama ve bu yaşam içindeki insanlara baktığımızda Minür Göker’in yazdığı “Yenikapı Hikâyeleri” kitabındaki akordeon çalan kız öyküsünü hatırlamadan edemiyorsunuz. Öykü şöyle başlıyor: “Akordeon çalan kızı ekonomik krizin teğet geçmediği son günlerde Çiftehavuzlar’daki sokağın başında daha sık görür oldum. En çok 18 yaşlarında gözüküyordu. Bu yaşlarda sokaklarda akordeonla dilenmenin bütün hüznü çökmüştü yüzüne...”

Öykü şöyle devam ediyor: “İstanbul’un 3 milyon olduğu ve Ayla Dikmen’den şarkıların dinlendiği günlerde insanlar daha mutluydu. Akordeon çalan kız o günlerin vapurunda ilk kez görülmüştü. ‘Abiler şu çocuğumu görüyor musun? Dünden beri aç. Bir sadaka verin’ diyen yoktu. Akordeon çalan kızlar Fransız şansonlarını ve Fehmi Ege tangolarını çalardı.”

Minür Göker, öyküsünün sonunda şunu söylüyor: “Neden bütün güzellikler kayıp gitti ayağımızın altından?Akordeoncu kızlar gibi…” Cahit Külebi’nin şu şiirindeki hüzünlü cümleler de aynı umutsuzluğu dile getiriyor.

Ne sigaralarda tat kaldı / Ne gönlümü avutur tazeler / Önümde açık duran tek umut / Kapısı daraldıkça daraldı / Her gece gökte bir küçük yıldız / Seninleyim diye el eder / Ne onun uzaklığı azalır / Ne benim içimdeki kederler…

Bugün içim buruk. Ekonomi ve matematikle uğraşmayı canım istemiyor. Umutlanmak ve çocuklarımızın geleceğinden endişe etmemek istiyorum. Ama nafile, 4+4+4 yasalaşmak üzere. Anlaşıldı ki bu ülkenin yıkılış fizibilitesi yapılmış, adım adım işlemler gerçekleştiriliyor. Herkes kâr payını bekliyor. Mahpusta birçok masum insan da özgürlük günlerini bekliyor umutsuzca. Biz keyifle yemekler yerken onlar, Ahmed Arif’in “İçerde” şiirini okuyor.

“Haberin var mı taş duvar / Demir kapı, kör pencere, / Yastığım, ranzam, zincirim. / Uğruna ölümlere gidip geldiğim, / Zulamdaki mahzun resim, / Haberin var mı? / Görüşmecim, yeşil soğan göndermiş, / Karanfil kokuyor cigaram. / Dağlarına bahar gelmiş memleketimin…”

Bir şiir de Bedri Rahmi Eyüboğlu’ndan:

“Hüzün Geldi

Türküler bitti

Halaylar durdu

Horonlar durdu

Al damar, mor damar, şah damar sustu

Bahçeler put kesildi birer birer

Meyveler salkım saçak taş.

Bir bulut uçardı

Başı boş bedava

Yandı kül oldu.

Hüzün geldi baş köşeye kuruldu Yoruldu yüreğim yoruldu.

Ağaç büyür arkasından koşamam

Kervan yürür peşi sıra düşemem

Yıldız akar uçsam da yetişemem.

Hüzün geldi baş köşeye kuruldu. Yoruldu yüreğim yoruldu.”

Evet sevgili okuyucular ne cari açık, ne borçlar ne de kapitalizmin çirkin yüzü bizi bu kadar yormuyor.

Vicdansızlık, vefasızlık, aymazlık ve sevgisizlik yüreklerimizi paramparça ediyor.

Umut nerede? Kafdağı’nın arkasında mı, yoksa yakında mı? Bilen var mı?