\n

17. İzmir Kitap Fuarı katılımcılarından 3 bini aşkın mektup aldım. “Balbay’a Özgürlük Girişimi” zemininde bir araya

gelen dostlar, “Mesleki doğumu İzmir’de gerçekleşmiş, CHP İzmir Milletvekili Mustafa Balbay” yaklaşımıyla çeşitli etkinlikler düzenlemişlerdi. Onlardan biri de şuydu:\n

“Balbay’a mektup yazmak isterseniz, şu kutuya koyun, toplu halde ulaştıracağız.”\n

Mektupları masanın üstüne yığınca bir an kendimi binlerce dostun arasında hissettim. Öncelikle bu etkinliği akıl eden, yazan, ulaştıran herkese teşekkür ediyorum.\n

Mektupların tümünü okumak bir haftamı aldı. Okurken notlar aldım, o kadar çok, “Yazıda buna da yer vermeliyim” dediğim nokta var ki... Her biri ayrı yazı konusu olabilecek dolulukta.\n

Ayrıntılara girmeden önce paylaşmak istediklerimden biri şu:\n

Pek çok kişi mektubun altına adının soyadının yanı sıra adresini yazmış. Ne kadar zamanda yazabilirim bilmiyorum, ama onları ayrıca ayırdım, yanıt yazacağım.\n

***\n

Mektupların çoğunun girişinde ya da sonunda şu cümle yer alıyordu:\n

“İzmir sizi çok seviyor.”\n

Farklı zamanlarda, birbirini görmeden mektup yazan insanların böyle bir ortak cümlede birleşmesi karşısında kendime sıklıkla şunu söyledim:\n

“Arkadaş, bu sevgiyi hak etmelisin...”\n

İçimdeki öteki ben araya giriyordu:\n

“Hak ettin ki, yazıyorlar...”\n

“Yok, yok” dedim kendime, “öyle bakma; sevgi, gelecek biriktirir...”\n

Doğal olarak, sloganlaşmış bir başka söz de şuydu:\n

“Sizi artık Meclis’te görmek istiyoruz.”\n

Ben de!\n

Mektupları umutluluk-umutsuzluk diye ayırınca, iş çatallaşıyor.\n

Değme kamuoyu araştırmalarının iki bin kişi üzerinde yapıldığı dikkate alınırsa, kitap fuarı mektuplarının elle tutulur sonuçlar taşıdığı söylenebilir.\n

Birkaç yüz mektuptan sonra şöyle bir ifade döküldü dudaklarımdan:\n

Karamsar umutluluk!\n

Pek çok kişi genel gidişi iyi görmüyor, bir şeyler yapmak gerektiğine inanıyor, ama çıkış yolu bulmakta zorlanıyor. Böylesi mektupların sonu hep şu tür ifadelerle bitiyor:\n

“Pes etmeyeceğiz...”\n

“Cumhuriyeti teslim etmeyeceğiz...”\n

“Atatürk’ü silemeyecekler...”\n

Mektuplardan biri çok kısaydı. Zehra Hanım yazmış. Şöyle:\n

“Niye içerdesiniz biliyorum, ne yapacağımı bilmiyorum.”\n

***\n

Gençlerden gelen mektuplara, önümüzdeki hafta, 19 Mayıs çerçevesinde değinmek istiyorum. Onlar daha umutlu. Bugün sadece birini aktarmak istiyorum.\n

Muratcan, Öykü, Ahnur, Oğuzhan, Duygu, Yeşim, Eda imzalı mektup şöyle:\n

“Yaşamış olduğunuz bu hukuksuz sürece karşı tutumunuzu, biz Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi öğrencileri olarak destekliyoruz. Güzel günlerin geleceğini, bugünlerin geçeceğini umut ediyoruz. Size ve düşüncelerinize olan inancımız bitmeyecek.\n

Dileriz ki, ileride siz ve sizin gibi Cumhuriyetin aydın bireyleri haline gelebiliriz.\n

Yaşasın Cumhuriyet ve Atatürk Devrimi!”\n

Bir grup mektup da aile boyu. Çoğunlukla 2 kardeş ve anne-baba. Mektubu ailenin en küçüğü yazmış.\n

14 yaşındaki Kadir, anne-babasından da sözler aktardıktan sonra mektubu şöyle bitirmiş:\n

“Benim yaşımdaki herkes sizi seviyor.”\n

Tutukluluğa ve nedenlerine değinen mektuplar çok ağır. Kimi isimler sembolleşir ve öne çıkar. Ancak genel olarak, cezalandırmaya dönüşen tutukluluğun toplum vicdanında derin yaralar açtığı kesin.\n

Kitaplara ilişkin olanlardan da bir cümle aktarmadan geçemeyeceğim. Hayri Bey şöyle diyor:\n

“Silivri kitaplarınızı okuduktan sonra ne düşündüğümü işte size yazıyorum; Türkiye’deki en özgür insanlardan birisiniz.”\n

Mektupların toplamından yaptığım başlıca çıkarım, sevgiydi. Bütün mektuplar her şeyden önce sevgi doluydu.\n

İnsanın işi, işlevi ne olursa olsun; önce sevgi üretmeli.\n

Sevgi, en büyük güç.\n

\n\n