BÖYLE ortamlarda radyo ve televizyon muhabirleriyle spikerlerin işi zorlaşır. “Birkaç söz” rica edilen “çok önemli kişiler” zaman darlığının önemini pek bilmedikleri için onların sözlerini kesip sadede gelmelerini sağlamak kolay değildir.
Şu günlerin baş sorumlusu olarak, terörün ve dolayısıyla “Kürt sorunu”nun çözümünü “İmralı görüşmeleri”ne bağlamak izlenimi veren Sayın Başbakan görünmekte. Öyle bir konu ki bu, “ağzı olan herkes konuşuyor” ve konuşan susmak bilmiyor. Oysa, her konuşanın hep istediği de şu sıra kimsenin uluorta konuşmaması.
Çok duyarlı bir süreç söz konusuymuş, ama konuşulmamalıymış.

Peki, tam tersine çok konuşulacağı tahmin edilemez miydi? Hele bir müebbet hükümlüsüyle bir milli istihbaratçının adları geçiyorsa.

Böylesi, her zaman dünyanın her ülkesinde merak ve söylenti konusu değil midir? Bunu iyi bilmesi gereken bir politikacının bunu oraya atmış olması ilginçtir.

Son zamanlarda, her ülkede olduğu gibi bizde de dillerden düşmeyen “aktör” sözcüğü, durumları, olayları ve tutumları etkileyip birtakım roller oynayan kişileri ifade eden bir siyasal bilim terimi. Bunun bazı insanları, başlangıçta hiç öyle bir niyet beslemeseler de “artistik” sayılmamakla birlikte en azından etkili görünebilecek bazı tutumlara çekmediği söylenemez. Zaman zaman benzer belirtilere R. T. Erdoğan’da da rastlanabiliyor. O bakımdan, aslında bir süre daha gizli tutulabilecek bir sürecin erken açıklanması herhalde pek iyi hesaplanmamış bir adımdır. Böyle olunca, sürecin bundan sonra esrar perdesine büründürülmesi, yarar yerine zarar getirebilir ve Paris’teki “üç hanım cinayeti”nin devamı biçiminde olaylara yol açabilir.
O halde, İrlanda ve İspanya gibi ülkelerin deneyimlerinden medet umarak o örnekleri taklide yeltenmeden, düpedüz sağduyunun, aklın ve ulusal hukukun meşruluğuna başvurmak gerekmez mi?

Kaldı ki, burası bir darbeden doğmakla birlikte sonradan hayli demokratikleştirilmiş bir anayasası ve güçlüklere karşın işleyen parlamentosu olan bir ülke. Böyle bir yerde gizemli Hollywood filmleri çevirmeye gerek var mı?