Mikronezya ile Yutania, ya barışacak ya da savaşacaktı. Ama barış ya da savaş, her iki ada ahalisinin de beslenmesi için toprağı ekmek, hayvan yetiştirmek gerekiyordu. Oysa eli ayağı tutan her erkek orduya alınmış, üretmedikleri gibi günde üç öğün yemek tüketiyorlardı.

Özellikle Yutania’da tarlada, ahırda çalışacak kimse kalmamış, kadınlar da askere alınmıştı.

Yutania, refahta olduğu gibi tabii ki teknolojide de ileri bir istibdattı. Ama rahata eren ahali, çocuk yapmıyordu, nüfus azdı.

Örneğin yaşlı Lokumi’nin tarlasını sürecek gücü kalmamış ve bilişim mühendisi biricik oğlu, daha birkaç ay önce Germania’ya göçmüştü.

Neyse ki gelişmiş adada internet vardı. Lokumi, oğluna acıklı bir mesaj gönderdi: “Sevgili Taki, çok üzülüyorum çünkü tarlaya patates ekemiyorum. Keşke burada olsaydın, toprağı sürer, bana yardım ederdin... Seni çok seven baban, Lokumi.”

Yanıt ertesi gün geldi. Hafif bir endişe ve telaş içeriyordu: “Sevgili babacığım, sakın tarlaya dokunma! Toprağa bazı şeyler gömdüm, bilmemen daha iyi, aman elleme. Ben de seni çok seviyorum, Taki.”

Yaşlı Lokumi, oğlunun mesajından hiçbir şey anlamadı. Düşüne düşüne uykuya daldı. Ertesi gün sabaha karşı, mekanik seslerle uyandı.

Küçük tarlasına doluşan Yutan komandoları, antiterör polisleri, dalgıç gibi giyinmiş bomba imha ve hatta MİTV (Mutlu İstibdat TV) ekipleri; kepçeler ve kazmalarla toprağı didik didik ediyorlardı.

Birkaç saatin sonunda tarlanın kazılmadık yeri kalmamış, hiçbir şey bulamamışlardı. Toparlanıp gittiler.

Yaşlı Lokumi, şaşkın ve yorgundu.

Eve girip bir koltuğa yığılmıştı ki bilgisayarından “çın” diye bir ses geldi.

Kalkıp baktı, oğlu yeni mesaj göndermişti:

“Sevgili babacığım, tarlanın gerektiği gibi sürüldüğüne eminim. Daha iyisini yapamazdım. Artık patateslerini rahatça ekebilirsin. Seni çok seven oğlun, Taki.”