Yazarların internetle ilişkileri sorunludur. Selim İleri gibi bilgisayarla bile barışamayanları bir yana koyarsak çoğu yazar yazışmalar, haberleri takip gibi pasif bir ilişki kurar internetle. Web siteleri olanların sayısı çok değildir. Çoğununki de ya güncellenmez ya da bu tür işleri başkaları tarafından yürütülür.
Yazarların sosyal medya ile ilişkileri ise daha sorunlu. Facebook’ta adlarına açılmış hesaplara, sayfalara rastlıyoruz ama günümüzün en popüler sosyal medyası Twitter’ın sırrına erebilmiş yazar sayısı çok değil. Oysa tanıtım - iletişim açısından en önemli mecra şu anda sosyal medya. Gençlerin büyük bir bölümü kâğıda basılı medyayı okumuyor, televizyon izlemiyor. Haber alma kaynağı olarak interneti, özellikle sosyal medyayı kullanıyorlar. Bloglardan birçok yeni yazar çıktı. Bazıları da çoksatanlar arasına girdi. Artık yeni bir ürün, bir etkinlik öncelikle sosyal medya üzerinden tanıtılıyor, duyuruluyor.
“Arap Baharı” sosyal medyanın örgütlenmede ne kadar önemli olduğunu ortaya çıkardı. Gezi Parkı Direnişi’nde Twitter çok önemli bir işlev gördü. Başbakan’ın yeni sansür yasasını savunurken “İnterneti kontrol edeceğiz” demesinin nedeni de bu gelişmeler. Yeni bir yasa tasarısıyla internet haber sitelerinin kâğıda basılı gazete ve dergiler gibi bildirime bağlı olması, kontrol altında tutulması planlanıyor.
Twitter’ın kategoriler bölümünde, popüler hesaplar diye bir bölüm var. O bölümde “Kültür ve Sanat” da yer alıyor. Listenin tamamına yakını kültür ve sanat etkinlikleri yapan kuruluşların, birkaç da yayınevinin Twitter hesaplarından oluşuyor. 28 isimlik listede yazar olarak Elif Şafak, Yekta Kopan, Buket Uzuner ve Hakan Bıçakcı var. Hiç sanatçı yok.
Twitter’ın bana önerdiği yazarlar bunlar. Oysa daha çok yazarın Twitter’da hesaplarının yer aldığını tahmin ediyordum. Biraz araştırınca da öyle olduğunu gördüm. Örneğin Yaşar Kemal’in adına açılmış, “resmi hesabı” olduğu belirtilen yayıncısı YKY’nin yönettiğini düşündüğüm @Yasar_ Kemal_YKY diye bir hesap var ama sadece 1 tweet atılmış, o nedenle de izleyici sayısı 752. Yaşar Kemal de 3 kişiyi izliyor; YKY, Cogito dergisi ve Twitter resmi hesabı. Orhan Pamuk’un adına açılmış çok sayıda sahte hesap var ama resmi hesabı yok. Diğer usta ve yaşlı yazarlar için de durum farklı değil.
Elif Şafak’ın 1.5 milyon, Yekta Kopan’ın 500 bin, Murathan Mungan 376 bin, küçük İskender 330 bin, Ahmet Ümit 277 bin, Emrah Serbes 190 bin, Bejan Matur 104 bin ve Buket Uzuner’in 90 bin takipçisi vardı son kontrol ettiğimde. Hakan Bıçakcı, Mario Levi, Ayfer Tunç, Latife Tekin, Birhan Keskin, Mehmet Eroğlu, Sema Kaygusuz gibi genç ve orta yaşlı kuşaktan yazarlar da Twitter’da yoğun olarak izleniyor.
En önemli sorun Twitter hesabını doğru yönetmek ve var olan okur sayısını artırmak. Sosyal medyada yazarlar okurlarıyla yüz yüze geliyor. Yani sosyal medya yazar için bir samimiyet testi de oluyor. Okurun yazarla karşılaşması çoğunlukla hayal kırıklıklarına sebep olur. Örneğin, Twitter hesabını yazarın kendisinin değil de asistanı ya da reklam ajansının bir görevlisi tarafından yönetildiğinin hissedilmesi bile kötü kanılara neden olabilir. Gezi Parkı Direnişi’nden beri siyasi tavır daha da önem kazandı. Türkiye’nin siyasi olarak ikiye bölünmesi Twitter’daki okurda da böyle bir beklenti yarattı. Her kesime seslenmek isteyen çok satan yazarların örneğin Gezi Parkı Direnişi hakkında beyan ettiği tek bir düşünce bile okurunu etkiledi. Hatta görüş açıklamakta gecikmek bile kusur olarak görüldü. Kendi reklamını yapmak, örneğin okurdan gelen övücü mesajları retweet’lemek de tepki görüyor. Uzmanlar “Doğru mesajı, doğru zamanda, doğru hedef kitleye vermek” gerekliliğinden söz ediyor. Usta yazarların çoğunun bu endişe ile çağın gerisinde kalma pahasına sosyal medyada yer almadıklarını düşünüyorum. Ama bu da doğru bir tavır değil.