Arabalara olan merakımız bilinmeyen şey değil. Romanı bile var: “Araba Sevdası”.

19’uncu yüzyıl sonunda geçen roman, Batılılaşmayı bir tür gösteriş ve yabancılar gibi konuşup davranmak sananları hicveder. Romanın kahramanı mirasyedi Bihruz Bey’in en büyük eğlencesi zarif arabasıyla orada burada gezmektir.

Bir zamanların ünlü şarkısı, Münir Nurettin Selçuk’un mahur bestesi “Otomobil uçar gider/ ömrüm gibi geçer gider”i de unutmayalım.

Almanya’ya giden ilk işçilerin geri dönerken getirmek istedikleri şey Mercedes’ti.

Piyango size çıkarsa ne yaparsınız sorusuna verilen ilk cevaplardan biri: “Hemen bir araba alırım.”

***

Bizim için araba, yalnızca binilip bir yere gidilen bir taşıt değil. Önemli bir statü göstergesi.

Biraz iyi para kazandığımız an hemen en iyisinden bir araba almak, borca bile girerek lüks arabaya binmek hayallerimizde baş sırayı tutuyor.

Düşünün ki üretildiği ülkelerdeki insanların bindiğinin en az iki, üç katı fiyatına biniyoruz yabancı arabalara ve yine de kapış kapış satılıyor. İnanılmaz trafiğe ve yüksek yakıt ücretlerine rağmen sonuç değişmiyor, araba satışları giderek artıyor.

Pek çok ülkede araba fiyatları bize göre çok düşük olmasına rağmen özellikle büyük kentlerde yaşayanlar toplu taşımayı tercih ederken biz bütün trafik kâbusuna rağmen arabamızla yaşamaktan vazgeçemeyiz.

***

Arabaların içleri de hep ilgimi çeker. Kimi neredeyse orada yaşıyormuş gibi döşeli. Televizyonu, radyosu hatta biblosu, dantel örtüsü, nazarlığı bile var.

Arabaya böylesine düşkün bir milletin şöyle İtalyanlarınki gibi havalı birkaç marka çıkartması beklenirdi ama olmadı.

Bir kere “Devrim” adında hazin bir tecrübemiz oldu.

Sonra Anadol, arkasından da Murat arabalar çıktı. Kimini inek yiyor diye laf çıktı, kimi o kadar çürüktü ki orası burası elimizde kaldı.

Şimdi “tamamen yerli” otomobil yapımı için çalışmalar başlamış.

Eğer yine bir zamanların ünlü yerli arabaları gibi bir şey yapılacaksa kimsenin alacağını sanmam.

Çünkü hatırlarsanız o zamanlar da çaresiz bu arabaları alanlar, hemen orasına burasına yabancı ünlü otomobillerin simgelerini, armalarını, yazılarını koyarlardı.

Bizim ‘araba sevdamız’ bir yana, aslında kitabın simgelediği “Batı düşkünlüğümüz” kolay kolay geçeceğe benzemez.

\n\n