Karanlık bir gece düşünün, vampirler bulundukları karanlık dehlizlerden tek tek çıkıyorlar. Yüzlerinde iğrenç bir gülümseme, çok memnunlar, çünkü en çok çocuk kanını severler ve sokaklar, deniz kıyıları, morglar çocuk cesetleriyle dolu. Bir bölümü, ülkenin karanlık yollarından geçip çocuk cesetlerinin yığıldığı buzhanelere giriyorlar. Buzhaneye girdiklerinde bir sevinç çığlığı atıyorlar, çocuk cesetlerinin yanında, gencecik kadın cesetleri de var. En sevdikleri kan bu! Kadın kanı! Çünkü bu kanı emdiklerinde kendilerini çok güçlü hissediyorlar. Çığlıklar atmaya devam ederek buzhanenin ölü ışığı altında, yuvarlak bir çember yapıyorlar. Vampirler arasındaki hiyerarşiye göre, öncelik fetvalarla yaşayanlarda, onlar özellikle genç kızların bekâret kanına düşkünler. İşlerini görmeye başlıyorlar. Buzhanedeki ölüler arasında iş kazalarında ölenler bir yığın halinde duruyor. İşverenler baştan belirlemişler, işçilerin kanları onların. Şöyle diyorlar: “Bunca zaman onları biz besledik. Bizimdirler!”
Vampirlerden bir başka grup, bir deniz kıyısında karanlığın içinde, az sonra batacak bir botun sulara yolladığı çocukların, kadınların, erkeklerin boğulmuş cesetlerini bekliyor. Cesetler soğumadan, işlerini görmeleri gerek. Evet bot batıyor, kıyıdakiler botun battığını görünce, birbirlerini tebrik ediyorlar. “Zavallı saflar, bu botu sağlam sanıyorlardı, ne biçim aldattık onları!” Sonra hep birlikte bekliyorlar, az sonra içine mantar yerine, alçı koydukları can yelekleri denize düşenleri aşağı doğru çekecek, sular küçücük çocukların ağızlarına, burunlarına dolacak ve o küçük çocuklar ölecek. Vampirler ellerini ovuşturarak bekliyorlar. Bir yandan da hesap yapıyorlar, daha ne kadar kolayca batan can yeleği yapabiliriz, diye. Bu işin müptelası oldular, mülteci kanı emmeden yaşayamaz oldular.
Vampirlerin bir kısmı, kocaman bir yattan çıkarma yapıp ellerinde listeler, kentlerin içine dağıldılar. Şef vampirleri, o gün kanla duş yapmak istiyor. Canı okumuş yazmışların kanını istiyor. Emir büyük yerden, yardımcılar okumuş yazmışların adreslerine gidip kapıyı vuruyorlar. Kapıyı açan kişiye “Hazırlan gidiyoruz” diyorlar.
Bu satırları okuduğunuzda benim çıldırdığımı düşünüyor olabilirsiniz. Hayır, aklım çok başımda, ben sadece bir bilimkurgu senaryosu yazıyorum. Bu bilimkurgu senaryosunda dünyayı yönetenler artık maskelerini indirmişler, birer vampir olduklarını artık gizlemiyorlar ve gece gündüz insan kanıyla besleniyorlar.
Ancak hikâyemiz devam ediyor, bir grup insan da, vampirlere karşı mücadele etmek gerektiğini, aksi takdirde dünyanın yok olacağını düşünüyorlar. Peki, nasıl mücadele edecekler? İşte ben burada biraz zorlanıyorum. Önce birbirlerini tanımaları için onlar arasında bir işaret geliştiriyorum. Bulduğum en etkileyici işaret, el ayasına dünyanın her dilinden “barış” yazmak. Bu öyle bir mürekkeple yazılacak ki, onu sadece yüreğinde insan sevgisi yaşayanlar görebilecek. Vampirler ne kadar uğraşsalar da bu mürekkebin sırrını çözemeyecekler. Çünkü onlar kanla besleniyorlar ve sadece karanlıkta görebiliyorlar. Oysa mücadeleye karar verenler her gün şafak sökerken, birbirlerine dokunmak, yeni bir mücadele biçimi bulmak için dağların doruklarında, kentlerin sokaklarında, nehir kıyılarında, denizin ortasında buluşuyorlar. Tam şafak sökerken vampirlerin gözleri kör olduğunda! El ayalarını birbirlerine doğru uzattıklarında, o sihirli mürekkebin dalga dalga çoğaldığını görüyorlar, hissediyorlar. Ve gökyüzünde barış sözcüğü her dilden yazılıyor. Vampirlerin koyu karanlığına inat!