Tatil dönüşü çalışma odamın camı önünde beslediğim bir çift kumrunun pencere demirini sarmış mor salkımın kuytusuna yaptığı yuvada iki savunmasız yavru bulduk. Ürkütmeden izledik onları. Anne-babanın gelip besledikleri yavrular, on gün sonra ayaklandılar, bir iki gün dengede durmayı denediler. Büyükleri iki metre ötedeki avakado ağacını mesken tutmuştu. Yavrular da oraya uçtular. Günlerce yem penceresi ile ağaç arasında neşe ve heyecan içinde kanat alıştırdılar. Onlar bizim kumrularımız artık. Camın ardından güzel lacivert kanatlarını, boyunlarındaki benekleri görüyorum.

Edebiyat tarihinin gelmiş geçmiş önemli yazarlarının hemen tümü kedilerle yakın ilişki kurmuşlardır. Yanlarında hep bir kedi ya da köpek arkadaşları vardır. Kuşlar, zebralar, aslanlar, kelebekler, bu çeşitlilik, bu güzellikler olmasa biz de olmazdık herhalde, olsak bile çok yalnız hissederdik kendimizi.

Ama insanın iyisi, kötüsü var. Duygusunu ifade eden ama acısını söze dökemeyen bu güzel canlılara sevgi ve şefkat gösteren karşılığını sadakat ve dostluk olarak alır. İnsanın açgözlü, bencil ve para hırsı ile dolu kesimi ise hayvanlara acımasız davranır. Onları kürkleri, yağları, etleri için vahşice avlar, işkence yapar, kanını döker. Yaşam alanlarını kurutur. Soykırımdan kaçınmaz.

Bu yüzden yasaların insan kadar hayvanları da koruması beklenir.

***

Hayvanları Koruma Kanunu’nda değişiklik öngören bir yasa tasarısı Meclis gündeminde. İçeriğe bakınca bunun bir korumama ve itlaf yasası olduğu anlaşılıyor.

Değişiklikle, belediyelerin yapmak zorunda olup çoğunun yapamadığı yapabilenlerin de sokak hayvanlarını yakalayıp tıkıştırdıkları hayvan barınakları kalkıyor öncelikle. Yeni yerlerin adı “Doğal Hayat Parkı.” Sahipsiz hayvanlar bir bir toplanacak ve bu işe ayrılacak orman bölgelerine sürgün edilerek başıboş bırakılacak.

Var olan yasanın 6. maddesi; ‘‘Kısırlaştırın, aşılayın, aldığınız sokaklara bırakın” diyordu. Oysa yeni yasayla hayvanlar şehirlere ve insanlara sonsuza kadar veda edecekler. Ölüm kamplarında “doğal olarak” açlıktan birbirlerini yiyerek telef olacaklar.

Mevcut yasa belediyelerin hayvan öldürmesini yasaklarken, hasta, yaralı güçten düşmüş hayvanların tedavisini zorunlu kılıyordu. Şimdi bu zavallılar da gözlerden ırak ormanlarda, acılar içinde, yardımsız ölecekler.

Taslağın bir başka maddesi ile evde beslenecek hayvan sayısına kota konuluyor. Bundan böyle evinizde kaç hayvan besleyeceğinize devlet karar verecek. Fazlasını ya da uygun olmayan türü elinizden alacak. Ayrıca “ev ve süs hayvanı” sahipleri hayvanın sağlığı ve çevreye verebileceği zararları önleyici tedbirler konusunda eğitim almakla yükümlü olacaklar.

***

Bu toplum vicdan ve merhametimize kalmış hayvanlara yardım, şefkat ve vefa geleneğine sahiptir. Çünkü İslam inancında hayvanlar birer ümmet sayılırlar. Dilsizler (hayvanlar) ilahi emanettir, işkence eden lanetlenir. Hayvanlara yapılan kötülük insanlara yapılandan daha günah ve azabı daha ağırdır çünkü helalleşme imkânı yoktur.

Osmanlı bu hükümlere uymuş, hayvan haklarına önem vererek hastaneler açmıştır. Devlet hizmetinde çalışan yaşlı hayvanlar emekliye ayrılmış, doğal yolla huzurlu ölümleri beklenmiştir.

Ya şimdi, bu nasıl Müslümanlık? Gelenekler yasayla bozulabilir mi?

Hayvan hakları savunucuları, vicdanlar isyanda. Çünkü tasarı, bu haliyle Meclis’ten geçerse ortada korunacak, haklarından söz edilecek hayvan kalmayacak. Yoksa bu değişikliğin asıl adı faşizm mi, sıra hayvanlara mı geldi?