Yaşamın derinliklerine indiğimde, kimi zaman ıssız bir deniz kıyısında olurum, kimi zaman beni yalnız bırakıp giden kentleri anlatırım...

Aşkın yüceliğinden, sevgiden, tutkudan, ayrılıktan söz ederim!

Çocukluk düşlerimi yazarım, gündemin en yoğun olduğu zaman... Son tren saatlerinde istasyonlarda dolaşırım...

Karlı bir kış gününde Sandıklı’dan Eskişehir’e gidişimi... Babamı, annemi... Kimi zaman aile bireylerini...

İlkyaz sürgün verdiğinde Urla iskelesinde Tanju Okan’la salaş balıkçı meyhanesinde balıkçı dostlarla kurduğumuz sofraları... Tanju’nun o muhteşem sesiyle “Kadınım” şarkısını nasıl içten söylediğini...

Manolya Pastanesi’nde kış akşamlarımda Yusuf Atılgan’la yaptığımız sohbetleri...

Manisa Lisesi’nin tam karşısındaki çay bahçesini, Jean Paul Sartre’ın “Mezarsız Ölüler”ini Kız Enstitüsü Salonu’nda oynadığımızı ve ayakta alkışlandığımızı...

Elbet Manisa’nın gözleri karanfil gibi yanan güzel kızlarını... Kız Öğretmen Okulu önünde gece yarısı gezintilerimizi...

Canım sıkılır, yağmur yağmaya başladığında...

İçimde çocuksu bir ses, nedense hüzünlenir ansızın.

Tam yazının ortalarına geldiğimde, parmaklarım klavyenin tuşlarına gitmez.

***

Gece soluk alıp verirken gözkapaklarım ağırlaşır...

Bir şaşkınlık başlar bende, görülmeye değerdir.

İşte o zaman bir şiir gelir aklıma, bazı dizeleri unutulmuş Phillipe Jaccottet’in günlüğünden:

“Bir zamanlar

ben ürkek, ben cahil, ben güç bela hayatta,

resimlerle örterek gözlerimi

yön vereceğimi sandım ölülere ve ölenlere

.........

Ben sığınmış bir şair

ben harcanmış, az acı görerek

oralara kadar yollar çektim ha!

şimdi söndü lamba,

daha çok geriniyor, titriyor,

usulca yeniden başlıyorum hayata.”

İnci Aral’ın “Hiçbir Aşk Hiçbir Ölüm”ünü ve “İçimden Kuşlar Geçiyor”unu (Turkuvaz Kitap) ikinci kez okurken acıları, tasaları, aşkı, evliliği ve özgürlüğü sorguluyorum.

İnci Aral yaşadıklarını hiçbir şeyin arkasına sığınmadan irdeliyor.

“Ölü Erkek Kuşlar”ın izdüşümü... Ölümün eşiğinde yalnız ve umutsuz kalmış Sara...

Iraklı şair Abdülvahap el Beyati’nin “Fırtına”sını anımsamaya çalışıyorum zor olsa da:

“Öldüremeyeceksiniz beni/Kaçıramayacaksınız/Işığından güneşin/Ne de şiir söyleme sevincinden/Kuramayacaksınız darağacını/Aşka şaire güle karşı”

Diane Haeger’in “Yakut Yüzük”ü, Daniel Kehlmann’ın “Dünyanın Ölçümü”, İrfan Yalçın’ın “Yorgun Sevda”sı Can Yayınları’ndan çıktı.

İrfan Yalçın’ın romanını bir solukta okudum...

Umudunu yitirmiş bir kadın ve yenilediği ruhu!

Fatih Atila’nın “Dargeçit”i (Öncü Kitap) 2003’te çıkan “Ölü Canlar” gibi derinden etkiledi beni...

Su Yayınları’ndan bir ilginç kitap... Sürgün bahçesinin solan renkleri “Molokanlar” bir halkın tarihini anlatıyor.

Samim Kocagöz’ün “On Binlerin Dönüşü” yine Literatür Yayınları’nca basıldı. İkinci Dünya Savaşı sürecinin Türkiye’deki yansımaları... Yurtseverlik bilincinin şoven duygulardan arındırılması... Recep ve Halit’in öyküsü.

***

Issız bir deniz kıyısında olmalıyım...

Pencereden dışarıya bakıyorum. Duvarları beyaz badanalı, çatısı kiremitli evin üzerinde güvercinler kanat çırpıyor yine.

Kareli defterimi elime alıp, bir şeyler yazmak istiyorum umut üzerine...

Jacques Dupin’in yazdıkları gibi:

“...Yürümek olanaksızlaştığında, ayaktır patlayan, yol değil. Sizi aldatmışlar. Yalındır ışık. Ve tepeler yakın. Kapınızı çalarsam yanlışlıkla bu gece, açmayın. Açmayın daha. Yüzünüzün yokluğu tek karanlığımdır benim.”

Ağaçların kapkara örgüsünde umut ve umutsuzluk yarışıyor.

12 Eylül’ün karanlığına benzeyen korku gölgeleri insanların odalarında dolaşıyor.

Çoktan sönmüş bir yıldız ve sabahın ilk saatleri... Belki Karadeniz’de bir kıyı kasabasında olacağım, belki de Miletos’un ışıklarla donatılmış günbatımında bir balıkçı meyhanesinde...

Tanju Okan’ın “Kadınım” şarkısını dinleyeceğim bir kadeh kırmızı şarap eşliğinde...

Dışarıda ise yağmur yağıyor olacak!..

hikmet.cetinkaya@cumhuriyet.com.tr

Faks numaramız: 0212 343 72 69