Milletçe epey kararsızız. Seveceğiz mi gömeceğiz mi millileri? Bir ayağımız içinde bir ayağımız dışında çemberin. Millilerimizin bir maç önce kahramanımız olup bir maç sonra katilimiz olmaları arasındaki saçma dengede karakterimiz saklı aslında... Hepimiz gerçekleri görüyoruz da inkâr ediyoruz. Zaten yenileceğimizi bildiğimiz Portekiz karşısında oynadığımız futboldan da takımın teknik direktörünün açıklamalarından da “rencide” oluyoruz. Niye ki?

Yok hükmünde olmak bu kadar ağır geliyorsa hepimize tepkiyi verilmesi gereken zamanlarda, mesela değişmesi gereken federasyon yöneticileri bu işi Euro 2024 sonrasına ertelediğinde vermemiz gerekmiyor mu? Sesimiz çıkmıyor. Hatta daha kötüsü “farkında bile olmuyoruz”... O zaman itirazımız neye acaba? Sonuçta böyle başa böyle tarak değil mi denklem? Bu çerçevede hedef bir üst tura çıkmak da, oraya çıkan farklı bir teknik direktör daha sağlam bir kadro olmayacak. Çıkılacak yer üst tur değil, aslında içinde bulunduğumuz bu bitmek bilmeyen koma aslında!