Seneler seneler evveldi. 12 Mart dönemiydi. Ankara’da Mamak Askeri Cezaevi’ndeydik.
Günlerden bir gün, cezaevinin avlusuna yirmi-yirmi beş kişilik bir topluluk getirdiler. O sıralar çoğumuz yirmili yaşlarda olduğumuzdan, kırklı, ellili yaşlarda görünen bu kerli ferli adamların neden tutuklandığını merak ettik tabii.
Adamlar avluda bir de cezaevi görevlileri tarafından sigaya çekildiği için koğuşa getirilmeleri geciktikçe gecikiyordu.
Bizim koğuşun, olasılıkla tüm cezaevinin en saf tutuklusu sayılabilecek bir arkadaşımız, “Arkadaşlar, ben şimdi öğrenirim kim olduklarını” dedi ve avluya fırlayıp yanlarına gitti.
Yeni getirilenlerden birikisiyle konuşup geri döndüğünde bet beniz atmıştı bizimkinde!
“Arkadaşlar” dedi, “anlaşılan memlekette durum iyice vahimleşmiş!”
Uzun süredir içeride olduğumuz için daha da meraklanarak, “Neden? Ne olmuş ki?” diye sorduk hemen.
“Neden olacak” dedi, “bunlar ‘şahitler’i de tutukluyorlar artık!”
Avludakiler koğuşa gelince işin aslı anlaşıldı. Meğer Yehova Şahitleri’ymişler! Sıkıyönetim’in toplantı yasağına uymadıkları için tutuklanmışlar…
Bu fıkra gibi anı son günlerde sık sık aklıma düşüyor…
Aklıma düşmekle kalmıyor, ağır bir kaygıyı da yüreğime düşürüyor.
O saf arkadaşımızın sözleri onca yıl sonra gerçek olur da, gerçekten şahitleri de tutuklarlarsa diye!