Bahane maçı değildi bu Sarı - Lacivertliler için. Sakatlar, cezalılar, ‘içerden’ gelen eleştiriler, yağan yağmur, dolmayan tribünler, Kocaman’ın hakkında konuşmayı çok sevdiği ve gene kritik hatalar yapan hakemler... Hepsi hikâyeydi. Çıkıp bir şekilde kazanma maçıydı bu. Hiçbir özre sığınmadan.
Ama olmadı. Ki olduğu zamanlarda bile hep zor oluyordu, bu sefer hiç olmadı. Aykut Kocaman başta hakemlerden ve ‘sair’ birçok şeyden sürekli şikâyet ediyor. Haklı olabilir, ama tüm bunlar kendi gerçeğinin de ne kadar sıkıntılı olduğunu görmeye engel değil. Şu kesin; verilerin lehte olması verimlilik demek değil. Topla daha çok oynamak, daha çok şut atmak, orta yapmak değil mesele. Mesele, görünen köyün bir türlü fonksiyon vermemesi. Bu takım iyi oynayamıyor. Nokta! Üstelik elde yeterli opsiyon da varken...
Akılda bir sürü soru var: Son derbinin en akıllısı, en çalışkanı ve gole en yakın olanı, yani Ekici, Şener ve Soldado neden yedek? Takım gol yiyene dek neden bu kadar tutuk? Madem takım olmak bireysel yeteneklerden daha önemli, üçüncü golde görüldüğü üzere rakip biraz zekâsını kullandığında ortaya çıkan bu kırılganlık ne? Oyunu değiştirsin diye sokacağınız ilk futbolcu Aatif mı? Umarım Aykut Kocaman da maçtan sonra bu soruları sorar. Başka şeylerden şikâyet etmek yerine...
Akhisar’ı takdir etmeden geçersek futbol tanrıları çarpar. Bir ilçe takımı olarak bu ligde tutunmanın yolunu her seferinde buluyor olmaları hayranlık uyandırıcı. 12 hafta üst üste kazanamadıktan sonra teknik direktörlerini değiştirmemeleri ve bu sayede toparlamaları ise bu topraklar için gerçekten inanılır gibi değil! Helal vallahi!
Tekrar F.Bahçe’ye dönelim. Bir sonraki iç saha maçı lider Galatasaray’la. Bakalım bu bir telafi imkânı yaratacak mı? Köprüden önce son çıkış mı olacak, yoksa atı alan çoktan karşıya geçti mi? Göreceğiz.