45’te Dirar, ortada büyük bir baskı da yokken topu kendi kalesine gönderdiğinde Gençlerbirliği henüz tek bir isabetli şut atamamıştı. 69’da Topal’ın hatasıyla skoru 2-2’ye getiren gol, kaleyi bulan ilk şutuydu konuk ekibin. Tek şut, iki gol! Oysa oyunun hâkimi Fenerbahçe’ydi. Yine gafil avlanmışlardı. Sezon başından beri kaçıncı kez! Herkes şaşkındı haliyle. Postacı kapıyı çalmalara doymuyordu...
Oysa şaşılması gereken şey bu değil. İlk 20 dakikada iki topu direkten dönen, maç boyunca 20’ye yakın şut çeken, orta yapan bir takım nasıl bu kadar tutuk gözükebiliyor? Haftalardır oynayıp oynamaması tartışma konusu olan Valbuena, nasıl oluyor da ıslıklanacak hale geliyor? Şampiyonluğa oynayan takımın tribünleri neden dolmuyor?
İnsanı şaşırtan şey bunlar olmalı. Yoksa ikinci yarıya öyle hızlı girdiler ki goller hemencecik geldi. Ama öne geçince ‘kal gelme’ hali yeniden hortlayınca o basit gollerden bir tane daha yediler ve krize girdiler. Bu sezonun Fenerbahçe kriterleri bu işte!
Bir kimlik gibi bu tutuk oyunu içselleştirmiş durumdalar. Hâkimiyet hep onların ama asla üretken değiller. Hep başlarına bir musibet geldikten sonra açılıyorlar. Rakamlar hep onlardan yana. Ama verimlilik diye bir şey var ve bu Kadıköy’de mumla aranıyor! Aykut hocanın karakterine içkin temkinlilik Fenerbahçe’yi hep zora sokuyor.
Sadece o da değil. Zaten camiada şampiyonluk inancı eksik. Tribünlerdeki geniş boşluklar, aportta bekleyen homurtular, sürekli hakemden şikâyet, cılız atmosfer... Bütün bunların bir anlamı olmalı değil mi? Yoksa son 8 maçın 6’sını kazanan takım, dünkü zorlukları yaşar mıydı?
Gelelim Gençler’e... İlk 13 maçın 9’unu kaybettiklerinde hükmü vermek üzereydik. İlhan Cavcav sezonunda küme düşeceklerdi. Gelin görün ki yine döndürmüşler gibi dümeni. Yenilmedikleri üst üste yedinci maç bu. Büyük başarı! Çok bir şey oynamıyorlar ama iş yapıyorlar. Ama asla bir zamanların dişli Gençler’i değiller. Bir de kenarda insanın bu oyuna olan ‘ümitlerini’ tüketenleri gördükçe insan onlar için de karamsarlaşıyor...
Hava da kapalı zaten...