İnanması güç ama bu yazıda sadece 90 dakikanın hikâyesi var. Gerginlikler, kavgalar, dövüşler, itişmeler değil, sadece bir futbol maçı. Hem de ne maç! Müthiş bir hız, saygı duyulacak bir mücadele ve azim. Demek derbilerin böyle bir versiyonu da varmış. Hakemsiz, olaysız, şiddetsiz, saf futbol bu topraklarda da vuku bulabiliyormuş! Önce bize bunu gösteren iki tarafa da teşekkür etmek lazım.
Kâğıt üzerinde yapılan taktik hesapları taca atan bir pratikle girdik maça. Teorik olarak daha kontrolcü gibi görünen 11’ler, ilk düdükle birlikte ‘ritmik jimnastik’ yapmaya başladılar. Belli ki bu kadar kritik bir derbi, hiç de güvenli kipte oynanabilecek gibi değildi. Zaten ev sahibi Sarı - Kırmızılılar tempo ve baskı yaptıkça çağlıyordu. Öyle de oldu. Beşiktaş ikinci yarının ilk 20 dakikası hariç belki de sezonun en etkisiz oyununu oynadı.
Bu yetmezmiş gibi, bir de sakatlık yüzünden gelen iki değişiklik akışın öngörülebilirliğini hepten bozdu. Artık tasarlanmamış bir maç izliyorduk. Bu doğaçlama oyun, oturmuş ve devamlılığı olan Beşiktaş’a değil, coşkuyu seven Galatasaray’a yaradı. Neticede Şenol Güneş hep aynı planı oynamaya çalışıyordu, kaos ise Fatih Hoca uzmanlığıydı. Nitekim, bu ‘yüksek hızlı trende’ Cim Bom maçı domine eden taraf oluverdi. İlk golü bulmadan önce de, sonra da.
İkinci devre oyun alanına rakibinden çok daha erken çıktı Beşiktaş. Hamle etmesi beklenen taraf olmanın bilinciyle sanırım. Öyle de oldu. Baskıda servis rakibe geçti ve pozisyonlar gelmeye başladı. Organize ya da spontane, gol atacak pek çok fırsat buldu Kara Kartal. Ama verimlilik oranları düşüktü. Hele de böyle bir derbi için. Sonra penaltı oldu. Bence doğru karardı. Kart da öyle. Orada kopmalıydı maç. Gomis kaçırdı. İmdada ise bu temponun eksperi Rodrigues yetişti ve işi bitirdi. Bu gol maçın kazananını da ilan etmiş oldu.
Maç öncesi kendi kaderini tayin edebilecek tek takımdı Cim Bom. Öyle de kaldılar. Şampiyonluk için ‘kara göründü’ diyebilirler artık. Ama hâlâ derede takılmadan limana götürülmesi gereken bir gemi var.