Yabancı gazeteciler merak içinde. Başakşehir’i şampiyonluk yarışında tutan şey ne? Hepsi aynı kalemden çıkmış gibi yazıyorlar: “İyi örgütlenmiş bir takım/kulüp, ama arkasında hükümet desteği de var.” Hep reddediyor Başakşehir yetkilileri: “İktidarın takımı değiliz.”
Oysa Cumhurbaşkanı maçtan bir gün önce AKP Başakşehir kongresinde gençlere maça gitmelerini söylüyor. Bu ‘talimata’ uygun olarak dün akşam hakemin her pozisyonuna ‘devletin savcısı’ gibi itiraz ediyor Emre-Arda ikilisi. İktidar forsuna sahip takım elbiseliler gibiler! Gecikmiş de olsa itirazdan kart görünce çok bozuluyorlar. Hakem Halil Umut Meler cüretine şaşırıyorlar sanırım. “Sen kimsin eyyy Meler?” Gözümüzün içine baka baka oluyor bunlar. Her zaman olduğu gibi.
Kendimi Emre-Arda yerine koyuyorum, sonra koşarak kaçıyorum kendimden. Mağdura empati gösterilir, pişkine değil! Doğru, geçmişte emekleri çok Sarı-Kırmızılı formaya, ama bugün öfke yaratacak eylemleri daha çok. Artık şunu öğrenecek kadar da profesyonel olmalılar. Aldıkları milyonların içine bu muamele de dahil!
Maç mı? Sıkı mücadeleydi doğrusu. Müthiş bir çarpışma ve taktik incelikler vardı. Galatasaray çok daha istekli ve dirençli, Başakşehir ise daha akıllıydı. Ama işte memleketteki tüm futbolseverler bir anlığına da olsa aynı takımı tutar, aynı gole sevinirse bu ‘duygusal karmayla’ kimse mücadele edemezdi. Öyle de oldu. Futbolun gerçekleri hamili karta bakmadı. Sarı - Kırmızılılar bileğinin hakkıyla liderlik koltuğuna oturdu.
Başakşehir’e de teşekkür etmek lazım; herkesi birleştirdikleri için. Saygı da duyabiliriz; iyi ve akıllı top oynuyorlar. Ama asla sempati ya da sevgiye layık değiller. Abdullah Avcı maç öncesi “Bu maçın büyük bir derbi olarak görülmesi bizi heyecanlandırıyor” dedi. Yanılıyor. Teknik açıdan derbi olabilir. Tarihsel olarak asla. Taraftarsız, kültürsüz, değersiz takımlar geleceğe de kalmazlar, tarih de yazmazlar. Ama güçleri var bak, eyvallah. Ve bunu göstermek için çırpındıkça daha da antipatikleşiyorlar.