2012, 2008, 2004 şampiyonlarımızın neredeyse tamamı spordan şu veya bu nedenle ‘zamansız’ koptu. Bunlar bir tesadüf değilse eğer, Türk sporunun bir yerlerinde birileri fena halde hata yapıyor.

Bu acı tablo rastlantı sonucu oluşmadıysa eğer, spor dünyası uçurumun kenarında... Evet, eğri oturalım, doğru konuşalım; bu iş, 18 ayda bilmem kaç salon, stat yapıp Akdeniz Oyunları düzenlemekle, parayı bastırıp U20 Dünya Şampiyonası’nı Türkiye’ye getirmekle, aynı yolla, 2020 Olimpiyat Oyunları’na ev sahipliğini kazanmakla düzelmez.

Türkiye’nin acil olarak spor politikasını belirlemesi gerekiyor. İşin garibi, bu politikayı belirleyecek kişilerin hiçbirinin de ‘spor’ geçmişi yok. Onca eğitimli, akademisyen spor adamı, şampiyon dururken Türk sporu, 2-3 kişinin peşine takılmış gidiyor. Ne altyapı var, ne eğitim. Türkiye’nin neredeyse 81 vilayetinde BESYO (Beden Eğitimi Spor Yüksek Okulu) varken, Türk sporunu hâlâ ‘paraşütle’ inenler yönetiyorsa, kimse gelecek için hesap yapmasın. Çok değil 11 ay önce Aslı ile gururlanıp, Gamze ile gözyaşı dökmüştük, Servet ile “Oley” çekmiştik. Şimdi biri doping savunması hazırlıyor, öteki kayıt yaptırdığı yarışlara katılmıyor, diğeri bronzu zar zor kazanıyor...

Sahi! Ne oldu bize diye düşünürken bir liste elime geçti. Olimpiyat şampiyonuna 2000 Cumhuriyet altını vaat ediyordu sistem. Dünya ve Avrupa şampiyonlarına 1000 altın civarı bir ödül koymuştu Gençlik Spor Bakanlığı. Hatta, bölgesel bir organizasyon olan Akdeniz Oyunları’nın şampiyonu bile 500 altın almaya hak kazanıyordu. Üstelik, TOKİ’nin vereceği evler, sponsorların vereceği arabalar hariç...

Kimse kusura bakmasın, siz dünyada eşi benzeri olmayan ödül yönetmeliği ile 19-20 yaşındaki sporculara, “O madalyayı ne pahasına getirirsen getir, nasılsa zengin olacaksın” baskısı yaparsanız daha 10 yıllar ‘lekeli ülke’ olarak kalırsınız. Ne diyeyim, gencecik Binnaz kızımı, hastane yoğun bakım odasında görünce, “Yere batsın sizin ödülünüz” demek geldi içimden!

Arif Kızılyalın