İngiltere’de yayımlanan ve ABD’deki okur sayısı, anavatınındakini ikiye katlayan ünlü Economist dergisi, Türk seçmene, bu seçimlerde oyunu CHP’ye vermesini tavsiye etmiş.

İyi halt etmiş!

Tabii aklı başında hiç kimse, bu derginin böylesine küstahlığını ciddiye alarak sandık başına da gitmez, hele hele buna cevap vermeye de hiç kalkmaz.

Üstelik söz konusu yayın organının daha önce de başka ülke seçmenlerine, oy vereceği, parti ya da kişi konusunda tavsiyede bulunmak küstahlığını sık sık tekrarladığı bilinen bir gerçek.

Başbakan Tayyip Erdoğan, Economist’e güya çok kızmış, ayrıca yazıyı da kendi icraatının Türkiye’nin çıkarları doğrultusunda olduğunun bir kanıtı olarak göstermeye çalışmış.

Doğrusu, yabancı nasihatçılara kulak vermeye alışmamış olanların, tümü gibi ben de Economist’in yayını altında başka niyetler aradım.

***

Tayyip Bey’in dikta yönetimine yönelmesi korkusu mu, Economist’i rahatsız ediyor?

Sanmıyorum.

Erdoğan’ın bu yönelimini, olayları irdelemesini bilenler, daha önce de özellikle 2007 seçimleri sırasında elde edilecek çoğunlukla, önce Çankaya’ya bir yandaş çıkaracaklarını (çıkardılar) daha sonra; YÖK vasıtasıyla üniversiteleri ele geçireceklerini, (geçirdiler) kendilerine yandaş olmayan muhalif ya da ortada görünen medyayı, çeşitli yöntemlerle sindirerek, etkisizleştirileceklerini (bunu da yaptılar) açıklıkla dile getirmişlerdi.

2010, 12 Eylül referandumun amacının da, askerlerin yaptığı anayasadan kurtulmak olmayıp, tam tersine, o anayasaya bile rahmet okutacak düzenlemelerle, HSYK’nin kompozisyonunu değiştirip, yargıyı yürütmenin vesayeti altına sokarak yüksek mahkemeleri ve ardından tüm yargıyı denetim altına alarak dikta sürecinin tamamlanması olduğu açıklıkla söyleyip yazılmıştı.

Yaşananlar bu öngörülerin hepsinin doğru olduğunu kanıtladı.

Peki söylerlenirken her şeyi bildiğini sanan tipik Avrupalı benmerkezciliğinin budala kibrinden burnunun ucunu göremeyen The Economist ne yapıyordu?

Ne yapacak, AKP’yi reform ve demokrasi şampiyonu olarak gösterip destekliyordu.

“Economist” ve benzerlerinin o sıralarda en büyük düşmanları ise Kemalist laiklerdi.

***

Bunları gördükten sonra, Economist’in tavsiyelerinin altında çapanoğlu aramamak için ya ahmak ya da yabancıların bizim hakkımızdaki her sözü ve yargısında hikmet arayacak kadar, aşağılık kompleksine kapılmış olmak gerek.

Economist’in iyi niyetle hareket edip, (olacak şey değil ya ama olur diyelim,) gerçekten Türkiye’nin çıkarlarını herşeyin üstene çıkarıp (bu da onlar için budalalık demek olur) yargıya varmaya çalıştığını bir an düşünelim. O zaman da şu soru geliyor gündeme:

-2007 ve 2010’da yanıldığını gördüğüme, 2011’de güvenmek aptallık değil mi?

AB ve ABD’nin çıkarlarının sözcülüğünü yapar The Economist’in Tayyip Bey’in beklediklerinin tersine “ılımlı İslam”dan değil, “radikal İslam”dan yana olduğunu, farkına varıp da ayıldığını sanmayın sakın! Yoksa büyük yanılgıya düşersiniz.

Çünkü ABD ve AB’nin Tayyip Bey’in ılımlı mı, radikal mi, olduğunun hiç önemi yoktur.

Zaten, o çevrelerin “ılımlı İslam” derken, aslında “uyumlu İslam”ı kastettiğini yani cami ile uluslararası finans borsalarının uyumunu ön planda tuttuğunu bilmek gerek.

Özelleştirme sünnet, yabancı sermayenin serbestliği farz olduğu sürece, o çevreler için istenen uyumlu İslamın şartları yerine gelmiş demektir.

Bu ölçütlere vararak olaylara bakınca, The Economist ile arkasındaki çevrelerin geçmişte, Tayyip Bey’i neden destekledikleri, buna karşılık Ahmedinejad’ı neden yerden yere vurdukları daha kolay anlaşılır.

Bu koşullarda, temelde bir değişiklik olmadığı halde, The Economist’in AKP’yi destekleme talimatını neden geri aldığını anlamış değilim.