Bu sezon Trabzonspor’u defalarca kutladık. Kadro yapısı ve oynadığı oyunu gördük, skorlar sonucu alkışladık. Geçmişte Ahmet Suat Özyazıcı ile Özkan Sümer’li yıllarını, çıkışını ve başarılarını duygusal olarak saygıyla anımsadık. Sonraki yıllarda nedense başarının akışını aşan bir tutuma girince, karşılarında İstanbul futbolunu ve üç büyüklerini engel görmelerine katılmadım. Bu sezon başarılarını gerçekleştirirken F.Bahçe dışında rakibi olmadı. Benim için Uğurcan ve Abdülkadir, arkadaşlarından biraz daha önde önem taşıdı. Hami, Necmi, Şenol, Turgay, Necati, A.Kemal, Hamdi, D.Hasan, İskender, Kadir, Cemil ile ötekileri unuttuk sanmayın. Oradaki saha dışı çekişme bazen zafer bazen de dram yaşattı. Geçen sezon ligde şampiyon olan Beşiktaş ile Sergen’in çıkışı ve sonraki hızlı inişi bizi üzdü. Çok şey yaşadığım ama yine de açıklamayı gereksiz gördüğüm, mucize gençleri ve başarıyı kenara koyan Fatih Terim’in son görüntüsü, suskunlukla çekilmesi, ortamı da boş bırakması çok tuhaf bir neden. Ekranlardan taşan yönetici ve kulüp başkanlarına yapılmaması gereken ayıplı sözler, tribün amigosu gibi haykırışlar içinde bir futbol sezonu yaşansa da centilmenliğini sürdürenleri kutlarım.

(Abdülkadir)

GURURLANDIRAN BAŞARILAR

Birçok branş ve kadınların spordaki çıkışlarıyla VakıfBank’ın voleyboldaki, boksör kızlarımızın dünya şampiyonasındaki başarısı çok önemlidir. Ülkemizin gururu olarak ortaya çıkan başarı devamlılığı, sporun bir bütün olduğunun kanıtıdır. Şimdi futbolda örnek veriyorum. Elimle 1981’de bizzat iki yazı ile UEFA’ya başvurduğumda tepki aldığım U17 gerçeğimizin nerelerde olduğu,  Danimarka’nın önceki gece Portekiz’i 3-1 yendiği maçtaki oyunu, taktiği, disipliniyle kanıtlanmıştır. Geç olsa da iyi bir örnektir. Dikkate sunarım. Bu düşüncelerimi önemsemeyenlere futbolun taktik, teknik, eğitim ve kararlılık içinde, disiplinle öne çıkacağına inancım tamdır. Futbol ile öteki branşlardaki eğitim okullara ve sahaya göz önünde olmak şartıyla inmelidir. Yoksa onlar oynar biz ekrandan bakarız!