ELEŞTİRİ

ADNAN DİNÇER

Maç öncesi duygu dolu seramoni yüreğimizi dağlayan acının 90 dakikaya yansıyan belki de en önemli gerçeğiydi. Her iki takım son 20 dakika hariç neredeyse ‘çok pas’ oynadılar. Gol pozisyonuna dahi net olarak girilemeyen bir 90 dakikanın heyecan vermeyen süreci izleyenlerden çalınan bir hayat dilimiydi. Orta alanda yavaş tempoda başlayan pas alışverişleriyle donanmış, iki kaleyi unutan futbolcular hepimizin canını sıktı. Özel karşılaşma görüntüsünün ötesine geçmeyen futbolsuzluk belki de Galatasaray’da Kâzım ve Engin’i arattı. Orta alanda Melo’nun yönetmeye çalıştığı Sarı - Kırmızılı takım, kendisine şans tanınan Eboue ve Aydın’ın kötü gününde olmaları nedeniyle istenen gol pozisyonlarına dahi giremedi. 42. dakika oyunun en etkili atağı olarak aklımıza Elmander’in kafasından dışarı giden top gelebilir. Fatih Terim’in gelmesiyle belli bir düzen ve disiplin arayan Galatasaray, gol noktalarında Milan Baros’un da sakatlanmasıyla çok yetersiz kaldı. Sahayı sürekli enine kullanan futbolcular ilkyarıda o kadar manasız bir oyun tutturdular ki, hepimiz futbol adına bunun nedenini düşünür olduk.

Kaleciler çok rahattı. Oyunda sadece top alışverişi vardı. Bitirici atak teşebbüsü, son 10 dakikada telaşa kapılan futbolcuların şuursuzca gayretlerine takıldı. Gerçekten futbolumuzdaki bu anlamsızlık geleceğimiz için daha da kötü sinyaller verirken geçmişteki Antalyaspor-Galatasaray karşılaşmalarını hatırlar olduk. Kısacası iki teknik direktörün de kulübedeki heyecanları, anlamsız koşuşan futbolcuların ve kalesine top gelmeyen kalecilerin sıkıcı görüntüsüyle geçen bir 90 dakika olarak anımsanacak. Galatasaraylı Aydın için bir cümle söylemek gerekirse; kendisine tanınan hiçbir şansı bugüne kadar değerlendiremeyen, dengesiz bir futbolcu profili olarak unutulmayacaktır.